Την Κυριακή 12 Μαίου 2024 και ώρα 12, θα πραγματοποιηθούν, από το Δήμο Καρδίτσας, τα αποκαλυπτήρια της προτομής του αειμνήστου Καρδιτσιώτη, προέδρου της Βουλής των Ελλήνων και υπουργού Δημήτρη Σιούφα, στην ομώνυμη πλατεία ( πρώην πλατεία Ακαδημίας) της πόλης της Καρδίτσας. Καλούνται, όσοι επιθυμούν να τιμήσουν τη μνήμη και το έργο του Δημήτρη Σιούφα, να παραστούν στη σεμνή εκδήλωση που αποτελεί τον ελάχιστο φόρο τιμής σε ένα πανάξιο τέκνο της Καρδίτσας.
Με τις πρόσφατες κρίσεις της Ελληνικής Αστυνομίας προήχθη σε Υποστράτηγος και αποστρατεύεται ο Βασίλειος Δ. Μουντζούρης.
Ευχόμαστε να έχει υγεία και να ασχοληθεί με ότι επιθυμεί στο νέο πεδίο που ανοίγεται μπροστά του ως συνταξιούχος.
Στις πρόσφατες κρίσεις της Ελληνικής Αστυνομίας προήχθη σε Υποστράτηγο ο συγχωριανός μας Θωμάς Καρανάσιος, Γενικός Περιφερειακός Διευθυντής Θεσσαλίας και παραμένει στη θέση του.
Τα θερμά μας συγχαρητήρια και σ’ανώτερα.
Ο Κωνσταντίνος Λιονής υπήρξε υπόδειγμα Αξιωματικού που διακρίθηκε σε όλες τις θέσεις που υπηρέτησε. Το παραθεριστικό Κέντρο της Αεροπορίας στη Σκοτίνα το παρέλαβε με στρατιωτικού τύπου σκηνές …για οικήματα και το μετέτρεψε σε ένα υπερσύγχρονο παραθεριστικό Κέντρο που δεν είχε και φαντάζομαι δεν έχει, να ζηλέψει τίποτα απο ξενοδοχειακές μονάδες.
Ο τρόπος διοίκησής του μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης για το πως κατάφερνε πάντα να πετυχαίνει υψηλούς στόχους, που φάνταζαν ανέφικτοι, μέσα από τα στενά στρατιωτικά πλαίσια.
Αιωνία του η μνήμη
Αντώνιος Μηνίτσιος
ΛΑΡΙΣΑ ΕνωσηΑποστράτων Αξιωματικών Αεροπορίας.
Σας ενημερώνουμε πως την Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2024 και ώρα
11:00, θα πραγματοποιηθεί τελετή αποκαλυπτηρίων της προτομής του
αείμνηστου Ταξίαρχου (ΦΓ) Κωνσταντίνου Λιονή στο ΚΕΔΑ ΣΚΟΤΙΝΑΣ.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του διετέλεσε Διοικητής ΚΕΔΑ Σκοτίνας από
16 Σεπτεμβρίου 1971 έως 29 Σεπτεμβρίου 1994.
Για πληροφορίες και κρατήσεις, παρακαλώ ενημερώστε τηλεφωνικά στο
τηλέφωνο 2410 511001.
Με εκτίμηση,
Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας
Επιτελικό Γραφείο Αρχηγού
Υπασπιστήριο
Η ΠΟΡΕΙΑ ΑΓΑΠΗΣ,ο Ορθόδοξος Ιεραποστολικός Σύλλογος της πόλης μας (Ηπείρου 79-83,πλησίον Αγίου Νικολάου-Τηλ2410 610319,ώρες Γραφείου 10-13,30,πλην Κυριακής), απευθύνει έκκληση στα Μέλη του , εθελοντές, συνεργάτες και φίλοι της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΉΣ,να προσκομίσουν,το συντομότερο δυνατό απαραίτητα είδη (κλινοστρωμνής ρουχισμού καινουργή,τρόφιμα μακράς διαρκείας και είδη ατομικής υγιεινής), στον Σύλλογο προκειμένου προωθηθούν στους έχοντες άμεση ανάγκη πληγέντες από την πλημμύρα συμπολίτες μας.
Τα προσκομιζόμενα- μαζί με εκείνα που θα επιλεγούν για αγορά είδη- θα προωθηθούν όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη, σε συνεννόηση και με την Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου,που πρωτοστατεί δραστηρίως προς τούτο.
Εντείνουμε την προσευχή μας και ιδιαιτέρως συμμετέχουμε ενεργά στην απάλυνση της δυσκολίας των αδελφών μας που επλήγησαν.
Εκ της ΠΟΡΕΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ
Y.Γ. Για τους καταθέτες στον λογ.της ΠΟΡΕΊΑΣ ΑΓΆΠΗΣ ( IBAN: GR2301108140000081429601768 , ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ),παρακαλούμε να σημειώνεται από τον καταθέτη ΔΩΡΗΤΉ,εκτός από Ονοματεπώνυμο και Ταχ.δ/νση (γιά αποστολή της Απόδειξης Είσπραξης),
«Για βοήθεια στους Πληγέντες της Θεσσαλίας», κάνοντας έτσι διάκριση για την διάθεση της δωρεάς τους.
Όλοι οι υποψήφιοι του συνδυασμού “Δυναμική Συνεργασία” για τον Δήμο Μουζακίου, με υποψήφιο δήμαρχο τον κ. Βάιο Φροξυλιά.
Αναλυτικά όλοι οι υποψήφιοι:
ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ
ΒΑΙΟΣ ΦΡΟΞΥΛΙΑΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΜΟΥΖΑΚΙΟΥ
ΒΑΙΤΣΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ ΑΣΤΕΡΙΟΣ
ΓΚΑΓΚΑΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ
ΓΚΑΡΑΒΕΛΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ
ΓΚΙΝΗΣ ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ
ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ
ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΖΗΣΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΚΑΛΛΙΩΡΑΣ ΗΛΙΑΣ
ΚΑΠΟΥΛΑ ΣΤΕΛΛΑ
ΜΠΑΛΑΤΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
ΜΠΟΥΓΑ ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ
ΝΤΙΝΑΣ ΗΛΙΑΣ
ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΗΛΙΑΣ
ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΠΑΤΑΣ ΠΕΤΡΟΣ
ΠΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΑ
ΠΛΙΑΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΣΕΡΙΦΗΣ ΗΛΙΑΣ
ΤΡΙΜΜΗ ΕΥΔΟΞΙΑ
ΤΣΙΟΥΝΤΣΙΟΥΡΑΣ ΦΩΤΙΟΣ
ΤΣΙΟΥΦΗ ΕΥΑΓΓΕΛΗ
ΧΑΝΤΟΥΜΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΠΑΜΙΣΟΥ
ΓΚΟΥΛΙΩΝΗΣ ΠΕΤΡΟΣ
ΚΑΛΥΒΙΩΤΗΣ ΘΩΜΑΣ
ΚΑΝΙΟΥΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΚΑΡΑΝΙΣΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ
ΚΟΝΤΟΝΙΚΑΣ ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ
ΛΑΣΠΑΣ ΑΧΙΛΛΕΥΣ
ΠΑΝΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ
ΠΑΠΠΑΣ ΡΕΝΟΣ
ΡΕΠΠΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΣ
ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΜΑΡΙΑ
ΤΣΙΩΝΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΙΘΩΜΗΣ
ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΣ
ΚΑΤΕΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΜΟΥΤΣΑΙ ΜΑΡΙΝΕΛΑ
ΜΥΛΩΝΑΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΠΑΝΑΓΗ ΧΡΥΣΟΥΛΑ
ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΡΑΧΩΒΙΤΣΑΣ ΘΩΜΑΣ
ΦΩΤΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜOΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΜΟΥΖΑΚΙΟΥ (ΤΟΠΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ)
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΒΑΤΣΟΥΝΙΑΣ
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
ΖΑΡΟΥΛΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΚΟΥΚΟΡΑΒΑΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ
ΧΑΛΚΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΓΕΛΑΝΘΗΣ
ΑΝΔΡΕΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΑΡΓΥΡΗΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΚΟΥΤΕΛΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
ΚΩΣΤΟΥΛΑ ΣΤΥΛΙΑΝΗ
ΧΑΝΤΟΥΜΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΔΡΑΚΟΤΡΥΠΑΣ
ΖΗΣΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΚΑΤΣΙΓΙΑΝΝΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
ΚΑΤΣΙΩΤΗΣ ΑΧΙΛΛΕΑΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΛΑΖΑΡΙΝΑΣ
ΓΡΕΒΙΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΝΑΥΣΙΚΑ
ΣΤΑΣΙΝΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΤΣΙΩΝΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΗ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΑΓΟΥΛΙΤΣΗΣ
ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΣ
ΚΟΡΩΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΜΕΡΙΣΙΩΤΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
ΜΠΟΥΓΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΠΑΓΟΥΡΤΖΗ ΜΑΡΙΑ
ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ ΣΤΕΡΓΙΑΝΗ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙΟΥ
ΓΙΩΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΚΑΤΣΟΓΙΑΝΝΟΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΗΣ
ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΠΑΛΑΝΤΖΑ ΓΕΩΡΓΙΑ
ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ ΘΩΜΑΣ
ΣΑΛΤΑΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ
ΤΟΥΡΑΛΙΑΣ ΦΩΤΙΟΣ
ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΟΥΖΑΚΙΟΥ
ΛΑΖΑΡΙΝΑ ΜΑΡΙΑ
ΠΛΙΤΣΗ ΝΕΛΛΗ
ΣΑΛΟΥΣΤΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΣΒΑΝΑ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗ
ΣΚΕΝΤΟΣ ΑΡΓΥΡΙΟΣ
ΤΣΙΑΚΑΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΤΣΟΥΒΕΛΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΟΞΥΑΣ
ΒΑΙΡΑΜΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΠΙΤΣΑΒΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝ
ΧΑΛΙΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΟΡΤΗΣ
ΚΟΚΚΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
ΜΠΑΛΑΤΣΟΥ ΜΑΡΙΑ
ΜΠΑΤΖΑΚΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΖΩΓΡΑΦΙΑ
ΠΟΛΥΖΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΣΦΗΝΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΑΜΥΓΔΑΛΗΣ
ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΛΑΜΠΡΙΝΗ
ΚΑΡΚΑΝΙΑΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ
ΜΠΑΛΑΤΣΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΑΝΘΟΧΩΡΙΟΥ
ΠΛΑΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΧΑΣΙΩΤΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΕΛΛΗΝΟΚΑΣΤΡΟΥ
ΚΟΡΟΜΠΙΛΙΑ ΑΓΟΡΙΤΣΑ
ΜΠΑΛΑΤΣΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΑ
ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΑ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΚΡΥΟΠΗΓΗΣ
ΛΙΑΣΚΟΥ ΑΡΕΤΗ
ΣΟΦΟΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΤΣΑΒΑΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΕΥΚΟΦΥΤΟΥ
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΦΩΤΙΟΣ
ΛΕΝΤΖΑ ΓΕΩΡΓΙΑ
ΤΣΙΤΣΩΝΗΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜOΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΠΑΜΙΣΟΥ (ΤΟΠΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ)
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΑΓΝΑΝΤΕΡΟΥ
ΓΚΟΥΛΙΩΝΗ ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ
ΚΑΡΑΝΤΑΝΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
ΜΠΑΖΟΥΚΗ ΑΝΘΟΥΛΑ
ΝΤΟΝΤΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΠΑΠΠΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
ΤΣΙΑΦΙΤΣΑ ΓΕΩΡΓΙΑ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΚΡΑΝΕΑΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΚΑΡΑΛΕΞΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΚΟΤΡΩΤΣΙΟΥ ΒΑΙΑ
ΜΠΑΚΡΑΤΣΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΠΑΠΑΕΥΘΥΜΙΟΥ ΑΓΟΡΗ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΑΓΟΥΛΑΣ
ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΣ
ΒΑΚΟΥΦΤΣΗΣ ΠΕΤΡΟΣ
ΓΕΩΡΓΟΥΛΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΓΚΟΛΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΜΠΟΥΡΑΖΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
ΠΑΥΛΟΥ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ
ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙΟΥ
ΚΟΦΦΑ ΧΑΡΑ
ΛΙΑΣΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ
ΤΕΡΤΙΚΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΡΙΖΟΒΟΥΝΙΟΥ
ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΟΣ
ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΦΩΤΗΣ
ΚΟΣΚΙΝΙΩΤΗΣ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ
ΜΠΟΥΡΝΤΟΥΒΑΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜOΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΙΘΩΜΗΣ (ΤΟΠΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ)
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΝΑΛΙΩΝ
ΓΑΛΑΝΑΚΗ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΓΑΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
ΜΗΤΣΙΟΥ ΕΛΛΗ ΡΑΦΑΗΛΙΑ
ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΥΛΙΝΑ
ΜΠΑΛΤΑΔΩΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΦΙΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ
ΒΟΥΛΓΑΡΗ ΠΟΛΥΞΕΝΗ
ΖΟΡΜΠΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
ΠΑΠΑΣΜΥΡΗ ΑΓΟΡΙΤΣΑ
ΤΣΑΡΟΥΧΑΣ ΘΩΜΑΣ
ΦΑΣΙΑΝΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΑΓ ΑΚΑΚΙΟΥ
ΘΕΟΧΑΡΗ ΕΥΑΓΓΕΛΗ
ΣΙΛΙΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ
ΦΑΝΑΡΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΕΛΛΗΝΟΠΥΡΓΟΥ
ΒΛΑΧΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΓΚΙΚΑ ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ
ΜΗΝΙΤΣΙΟΥ ΛΑΜΠΡΙΝΗ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΠΠΑ
ΚΑΣΒΙΚΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ
ΡΕΠΠΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ
ΨΑΡΡΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΛΟΞΑΔΑΣ
ΚΑΚΑΝΗΣ ΗΛΙΑΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΜΠΑΛΑΤΣΟΥ ΕΛΕΝΗ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ ΙΘΩΜΗΣ
ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΥΓΔΑΝΑΛΕΥΡΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΧΑΡΜΑΤΟΣ
ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
ΜΠΟΛΟΜΥΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
ΠΑΛΗΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ
Με το συνδυασμό «ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ» του κ Βάιου Φροξυλιά για το Δήμο Μουζακίου, στον Ελληνόπυργο κατεβαίνουν οι παρακάτω υποψήφιοι.
Υποψήφιοι Πρόεδροι:
Βλάχος Ιωάννης Γ: Πρώην πρόεδρος του χωριού, ο πρόεδρος των έργων, με 37 έργα στο ενεργητικό του.
Γκίκα Ρούλα Σ: Συνιδρύτρια και Ταμίας του Συλλόγου του χωριού με πλούσια και συνεχή δράση στα πολιτιστικά.
Μηνίτσιου Λαμπρινή: κατεβαίνει για πρώτη φορά υποψήφια, με όρεξη για δράση και κατάθεση νέων ιδεών για βελτίωση της εικόνας του χωριού.
Υποψήφιοι Δημοτικοί Σύμβουλοι:
Γέρμανος Γεώργιος Λ:. Δημοτικός Σύμβουλος Μουζακίου, πρώην πρόεδρος της ΔΗΚΕΔΗΜ, ιδρυτικό μέλος και πρώτος πρόεδρος του πολιτιστικού Συλλόγου, με πλούσια δράση στα πολιτιστικά και στον κοινωνικό τομέα ως πρόεδρος της ΔΗΚΕΔΗΜ. Οραματιστής και αγωνιστής για το χωριό και το Δήμο. Μεταξύ των πολλών επιτυχιών του, με ενέργειές του ασφαλτοστρώθηκε ο δρόμος από τα Τριανταρέικα μέχρι του Μϊσχου, ενώ έχει εξασφαλίσει και τον πλαστικό αγωγό για αντικατάσταση του παλιού που φέρνει το νερό στο χωριό, στην Καρκατούνα. Ο αγωγός είναι εγκαταλελειμένος στα …Παλιά Λειβάδια. Εννοείται πως θα βγει από την…αγρανάπαυση και θα περασθεί άμεσα.
Παναγόπουλος Γεώργιος Α.: Δημοτικός Σϋμβουλος Δήμου Μουζακίου και πρώην πρόεδρος Ελληνοπύργου.με πλούσια δράση σε όλους τους τομείς. Πρωτοστάτησε μαζί με το Γκίκα Νικόλαο για να έλθει η «Βίγλα» στην πλατεία.
Καλό αγώνα και καλή επιτυχία για να συνεχισθούν και να ολοκληρωθούν τα έργα που έχει ανάγκη το χωριό και ο Δήμος μας.
Εγγεγραμμένοι : 600
Ψήφισαν : 295
Έγκυρα : 288
Έλαβαν :
ΝΔ : 206 …………………………………………………….. 71.5%
ΣΥΡΙΖΑ: 33………………………………………………….. 11,45
ΠΑΣΟΚ: 3………………………………………………………1,041
ΚΚΕ: 4………………………………………………………….. 1,38
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ: 12……………………………………. 4,16
ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ : 6……………………………… 2,08
ΝΙΚΗ:10………………………………………………………. 3,47
Μερα 25 : 2…………………………………………………..0,69
Λοιπα: 12……………………………………………………..4,16
Συνεχίσθηκε και φέτος ( 2023)το έθιμο των Πασχαλιάτικων χορών στον Ελληνόπυργο, μετά απο την αναγκαστική αναστολή τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Τραγούδια και χοροί ιδιαίτεροι που χορεύονται με συγκεκριμένο αργό ρυθμό στα τρία και που τραγουδιούνται μόνο κατά τις τρεις ημέρες του Πάσχα και ποτέ άλλοτε κατα τη διάρκεια του έτους.
Ο συγχωριανός μας καθηγητής , λόγιος και πολυγραφότατος συγγραφέας κ. Λάμπρος Πασιαλής συνέγραψε ένα απόλυτα κατατοπιστικό βιβλίο για τα συγκεκριμένα μοναδικά τραγούδια και αναλύει το κάθε ένα για την προέλευση και το νόημά του.
Αξίζει κάθε ένας χωριανός μας να έχει στη βιβλιοθήκη του αυτό το μοναδικό βιβλίο του κ Λάμπρου Πασιαλή για να μαθαίνει και να συμμετέχει στη συνέχεια της μοναδικής αυτής παράδοσης του χωριού μας. .
Τραγικό δυστύχημα με τη σύγκρουση δύο τραίνων στα Τέμπη με 57 νεκρούς, κυρίως νέα παιδιά που πήγαιναν στη Θεσσαλονίκη. Με την τραγωδία αυτή αποκαλύπτονται τα τεράστια κενά στο σύστημα ασφαλείας των Ελληνικών σιδηροδρόμων καθώς και οι παθογένειες στην ανάθεση έργων και την ολοκλήρωση αυτών με τις συνεχείς προσφυγές των εργολάβων και πολύχρονες καθυστερήσεις.
Έχει κηρυχθεί τριήμερο πένθος για τις 1,2 και 3 Μαρτίου 2023.
Με την ευκαιρία της ανάληψης των νέων μου καθηκόντων, αυτά του Γενικού Περιφερειακού Αστυνομικού Διευθυντή Θεσσαλίας, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω δημόσια την Ηγεσία του Σώματος της Ελληνικής Αστυνομίας για την εμπιστοσύνη της στο πρόσωπό μου, με τη μετακίνησή μου από τη γενέτειρά μου, την Καρδίτσα και τη θέση του Διευθυντή Αστυνομίας Καρδίτσας, στη Λάρισα.
Δεν κρύβω ότι νιώθω ιδιαίτερα συγκινημένος για την τιμή καθώς και πλήρως συνειδητοποιημένος σχετικά με τις απαιτήσεις και τις ιδιαιτερότητες της νέας μου, αναμφισβήτητα νευραλγικής θέσης. Θέλω να είστε σίγουροι, ότι με τη βοήθεια και των συνεργατών μου, θα καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια για να ανταποκριθώ στο μέγιστο βαθμό σε οτιδήποτε ανακύψει, προς όφελος των πολιτών της Θεσσαλίας και την προάσπιση των αξιακών κωδίκων της κοινωνίας.
Στο σημείο αυτό, θα ήταν παράλειψή μου να μην ευχαριστήσω το σύνολο του αστυνομικού προσωπικού όλων των βαθμίδων της ιεραρχίας της Διεύθυνσης Αστυνομίας Καρδίτσας για την αγαστή συνεργασία μας, τις θρησκευτικές, πολιτικές και στρατιωτικές Αρχές της πόλης και όλους τους πολίτες του νομού Καρδίτσας.
Δεσμεύομαι ότι η θητεία μου ως Γενικός Περιφερειακός Αστυνομικός Διευθυντής Θεσσαλίας θα στηριχτεί στις αξίες στις οποίες διάκειμαι, αυτές της συναδελφικότητας, της συνεργασίας και της δικαιοσύνης, όπως αυτές απορρέουν από το χρέος μου απέναντι στην Ελληνική Αστυνομία και την κοινωνία μας.
Σας ευχαριστώ.
Θωμάς Καρανάσιος
Ταξίαρχος
Γενικός Περιφερειακός Αστυνομικός Διευθυντής Θεσσαλίας
Με τη συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από το θάνατο του αειμνήστου προέδρου τη Βουλής Δημήτρη Σιούφα η οικογένειά του πραγματοποίησε τρισάγιο στη γενέτειρά του τον Ελληνόπυργο.
Το τρισάγιο τέλεσε την Τετάρτη 11 Ιανουαρίου ο πατήρ Αντώνιος Ανδρέου και παρέστησαν συγγενείς φίλοι και στενοί συνεργάτες του Δημήτρη Σιούφα.
Αιωνία η μνήμη του άξιου τέκνου της Καρδίτσας που τίμησε το χωριό του, το Νομό του και την πατρίδα με την πολιτική του διαδρομή και πολυσχιδή δράση του.
Τιμώντας τη μνήμη του δημοσιεύουμε την ομιλία του Νίκου Στεφάνου στο ετήσιο μνημόσυνο του Δημήτρη Σιούφα.
ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΙΟΥΦΑ
Η σχέση μου με το Δημήτρη Σιούφα ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1990 όταν ο ίδιος ήταν Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Ν.Δ και εγώ νεαρός τότε (28 ετών), οικονομικός σύμβουλος του Υπουργού Οικονομικών. Μου ζητούσε – για να μην ενοχλήσει τον Υπουργό – σημειώματα για την εκτέλεση του προϋπολογισμού, την πορεία του δημοσίου χρέους και την υποστήριξη των φορολογικών νομοσχεδίων. Με είχε εντυπωσιάσει η επιμέλεια και η οξυδέρκειά του. Λίγο αργότερα επί μήνες βρέθηκε στο προσκήνιο της επικαιρότητας ως Υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων με τον περιβόητο «νόμο Σιούφα» που έφερε σχεδόν τη μισή Ελλάδα στους δρόμους και ήταν κύριο θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης στην προεκλογική περίοδο του 1993. Τότε επικρίθηκε γιατί κατάργησε προκλητικά προνόμια των λεγόμενων «ευγενών ταμείων» για να δικαιωθεί ακόμη και από τους πολιτικούς του αντιπάλους στη συνέχεια. Με τη στήριξη του τότε Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είχε «αντέξει» και διασώσει το κοινωνικοασφαλιστικό μας σύστημα για τρείς δεκαετίες. Το Δεκέμβριο του 1992, αν και ο στενότερος πολιτικός φίλος του Μιλτιάδη Έβερτ, προήχθη από τον Κ. Μητσοτάκη σε Υπουργό Υγείας. Με το γνωστό πρακτικό πνεύμα και το μοναδικό του ταλέντο «να λύνει προβλήματα» διευθέτησε εκκρεμότητες ετών και τον Ιούλιο του 1993 λειτούργησε επιτέλους το «Ωνάσειο Νοσοκομείο». Έτσι έσωσε ζωές χιλιάδων ανθρώπων, ιδίως εκείνων που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να ξοδέψουν κόπους μιας ζωής μεταβαίνοντας στην Αγγλία ή τις ΗΠΑ για λεπτές καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις. Δεν σταμάτησε εκεί. Χάρις στον ίδιο ξεκίνησε η κατασκευή του «Νοσοκομείου Παπαγεωργίου» τον Ιούλιο του ίδιου έτους. Ένα ακόμη «γεφύρι της Άρτας» που βρέθηκε στο δρόμο του.
Μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 1993, εγώ επέστρεψα στον ιδιωτικό τομέα και εκείνος εκτοξεύτηκε στη θέση του άτυπου Νo 2 της Νέας Δημοκρατίας, θέση που ουσιαστικά κατείχε επί μια 15ετία επί Προεδρίας Μιλτιάδη Έβερτ και Κώστα Καραμανλή. Πολιτικούς με τους οποίους συνδεόταν με ακατάλυτους δεσμούς και τους οποίους τίμησε έως τα τέλη της ζωής του. Στο χρονικό διάστημα αυτό με καλούσε συχνά-πυκνά είτε στη Λυκείου είτε στο πολιτικό του γραφείο Β. Κωνσταντίνου ζητώντας μου σημειώματα και απόψεις για οικονομικής φύσεως ζητήματα. Όταν τον Απρίλιο του 1997 εντάχθηκα στο οικονομικό επιτελείο του τότε Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κώστα Καραμανλή η επικοινωνία μας έγινε σχεδόν καθημερινή. Λίγο μετά τις εκλογές του 2000 ο Δημήτρης Σιούφας εξελέγη Γενικός Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας και εγώ ορίστηκα γραμματέας του τομέα οικονομικών υποθέσεων της Νέας Δημοκρατίας η σχέση μας έγινε καθημερινή. Ήταν επί μια τετραετία (2000-2004) ο εγκέφαλος της αντιπολιτευτικής στρατηγικής της Νέας Δημοκρατίας που την οδήγησε στον εκλογικό θρίαμβο στις 7 Μαρτίου του 2004. Μια αντιπολιτευτική στρατηγική στηριγμένη όχι σε ακρότητες αλλά σε θέσεις και προτάσεις. Στις 9 Μαρτίου του 2004 και ενώ είχα ήδη αποδεχθεί την πρόταση κορυφαίου Οικονομικού Υπουργού για υψηλόβαθμη κυβερνητική θέση, ο ίδιος με τον γνωστό και παροιμιώδη τρόπο του με έπεισε να τον ακολουθήσω ως ο κεντρικός Γενικός Γραμματέας στο Υπουργείο Ανάπτυξης. Επί 3,5 χρόνια, καθημερινά 16ωρα, ατελείωτα ξενύχτια δίχως ούτε ένα ελεύθερο Σαββατοκύριακο. Από την εποχή εκείνη όλοι θυμούνται την περιβόητη υπογραφή της διακρατικής συμφωνίας Ελλάδας-Ρωσίας-Βουλγαρίας για τον αγωγό πετρελαίου Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη. Ωστόσο, αυτό είναι ένα μόλις από τα εκατοντάδες έργα και σχέδια που προωθήθηκαν επί Υπουργίας Δημητρίου Σιούφα. Η κατασκευή και η λειτουργία του ελληνο-τουρκικού αγωγού φυσικού αερίου, η διακρατική συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας-Ιταλίας για έναν υπεραγωγό μεταφοράς φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη (προάγγελος του σημερινού ΤΑΡ), οι διακρατικές ενεργειακές συμφωνίες με την Ιταλία, τη Ρωσία, τη Βουλγαρία, την Αίγυπτο (πόσο μπροστά έβλεπε), την Αλβανία, τη Ρουμανία και το Αζερμπαϊτζάν,η ίδρυση της Ενεργειακής Κοινότητας Νοτιανατολικής Ευρώπης φέρουν τη σφραγίδα της Υπουργίας του. Όπως επίσης δεκάδες παρεμβάσεις για την ενίσχυση των εγχώριων δικτύων φυσικού αερίου και ηλεκτρισμού, τις νέες βιομηχανικές υποδομές, τον εκσυγχρονισμό του εμπορίου, την έρευνα και τεχνολογία και την προστασία του καταναλωτή. Στη συνέχεια τον ακολούθησα ως Γενικός Γραμματέας στη Βουλή που όπως χαρακτηριστικά, δημοσίως, απευθυνόμενος προς τον ίδιο δήλωσε ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής και καλός του φίλος Απόστολος Κακλαμάνης «έκανε σε 2 μόλις χρόνια όσα έκανα εγώ σε μια 10ετία».
Ο Δημήτρης Σιούφας, βουλευτής επί 31 συνεχή έτη (1981-2012) δεν ήταν απλώς ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς της μεταπολιτευτικής περιόδου. Ήταν ένας πραγματικός πατριώτης και ίσως, κατά την άποψή μου, ο καλύτερος πολιτικός manager της εποχής του. Εργασιομανής, τελειομανής και κυρίως πολιτικός των έργων και των αποτελεσμάτων. Ήταν φτιαγμένος από ένα σπάνιο μέταλλο. Προσηνής σε όλους τους ανθρώπους, ευγενής και διαλλακτικός με πολιτικούς φίλους και αντιπάλους, ενοχλούταν σφόδρα και αντιδρούσε όταν η πολιτική αντιπαράθεση μετατρεπόταν σε προσωπική και σε χτυπήματα «κάτω από τη ζώνη». Όντας ο ίδιος παιδί της πρώτης μετεμφυλιακής εποχής πίστευε ακράδαντα στην εθνική συνεννόηση, βάζοντας τη χώρα επάνω από κομματικά συμφέροντα. Όσο ευγενής και προσιτός με τους τρίτους, τόσο πιο απαιτητικός από τους συνεργάτες του και κυρίως από τον εαυτό του. Θεωρούσε ότι ο πολιτικός χρόνος είναι ελάχιστος και ότι θα πρέπει να γίνουν σύντομα και όλα. «Δεν μας χρωστά ο λαός, εμείς του χρωστάμε για τα δημόσια αξιώματά μας» μας επαναλάμβανε συνεχώς. Οι περισσότεροι γνωρίζουν, έστω μέρος, της πολιτικής του διαδρομής. Λιγότεροι γνωρίζουν ότι ο Δημήτρης Σιούφας, αν και κορυφαίο στέλεχος της προδικτατορικής Ε.Ρ.Ε.Ν και ιδρυτικό στέλεχος της Ν.Δ δεν ήταν πολιτικός του κομματικού σωλήνα. Μετά τις σπουδές του, αρχικώς στην Πάντειο και μετά στη Νομική, εξελίχθηκε σε νεαρή ηλικία σε εκ των κορυφαίων στελεχών του Ομίλου Ανδρεάδη, όταν ήταν ο μεγαλύτερος της χώρας με δεκάδες θυγατρικές εταιρείες σε όλο το φάσμα της οικονομικής δραστηριότητας. Όπως, ότι σπούδασε, εργαζόμενος σε διάφορες εργασίες. Ήταν ιδιαίτερα υπερήφανος για όλα αυτά.
Ο Δημήτρης Σιούφας τιμήθηκε για το έργο του με τα ανώτατα κρατικά παράσημα από τη Γαλλία, τη Ρωσία, την Ιταλία, τη Δανία κ.λ.π, κέρδισε την εκτίμηση κορυφαίων Υπουργών των ΗΠΑ και Ευρωπαίων Επιτρόπων, συνεργάστηκε με ειλικρίνεια με τους ομολόγους του Ευρωπαίους Υπουργούς, αλλά και τους Υπουργούς της Τουρκίας, της Αλβανίας, της Αιγύπτου, του Αζερμπαϊτζάν, του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας, της Ινδίας κ.λ.π.
Όσο υψηλά και αν έφτασε, ουδέποτε υπέκυψε στα …θέλγητρα της «ασθένειας του ύψους». Ο ίδιος αισθανόταν υπερήφανος Καρδιτσιώτης. Ουδέποτε αποδέχθηκε βολιδοσκοπήσεις ή και προτάσεις να εγκαταλείψει τη βουλευτική έδρα της Καρδίτσας και να πολιτευτεί στην «πολιτικά αριστοκρατική» Β΄ Αθηνών. Δεν απέκρυπτε (τουναντίον) ότι προέρχεται από ένα φτωχό χωριό της Καρδίτσας, ούτε την κοινωνική του καταγωγή. Αγαπούσε με πάθος τη γενέτειρά του Καρδίτσα, τους συμπολίτες του και προώθησε την υλοποίηση εκατοντάδων έργων που άλλαξαν την εικόνα της. Ενδεικτικά και μόνο υπενθυμίζω την ένταξη του Νομού Καρδίτσας στο πρόγραμμα «Πίνδος» το 2004.
Το 2017 «χτυπήθηκε» από την επάρατο ασθένεια. Μου τηλεφώνησε ο ίδιος στη Σμύρνη και μου το ανήγγειλε με την ψυχραιμία που τον χαρακτήριζε στις δύσκολες στιγμές. «Θα παλέψω» μου είπε. 2,5 μήνες πριν από το θάνατό του, τον Οκτώβριο του 2018, η Αργυρώ (Διπλωματική Σύμβουλος επί Υπουργίας του στο Υπουργείο Ανάπτυξης και Προϊσταμένη του Διπλωματικού Γραφείου της Βουλής επί Προεδρίας του) και εγώ, ευρισκόμενοι στην Ελλάδα, τον επισκεφθήκαμε στην κλινική όπου νοσηλευόταν. Επέμενε να δειπνήσουμε μαζί ως προσκεκλημένοι του και της συζύγου του Καίτης Σιούφα την μεθεπομένη αμέσως μετά την έξοδό του από την κλινική. Επιχείρησα να τον αποτρέψω επικαλούμενος κίνδυνο επιπλοκών που θα τον έβαζαν σε νέες περιπέτειες. Ήταν ως συνήθως ανένδοτος. Συναντηθήκαμε οι τέσσερίς μας σε εστιατόριο επί της οδού Μητροπόλεως. Η κατάστασή του είχε επιδεινωθεί, όμως ο ίδιος όπως πάντα «ατσαλάκωτος» είχε τη διάθεση για συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων Ήταν μάλλον …ένα δείπνο αποχαιρετισμού που παρέθεσε σε δύο αγαπημένους του συνεργάτες, σε δύο δικά του πρόσωπα. Ο Δημήτρης Σιούφας έφυγε στις 11 Ιανουαρίου του 2019. Ήμουν σε συνεχή επικοινωνία με τον Διευθυντή του Γραφείου του και αγαπημένο μας φίλο Δημήτρη Παπαγιάννη, την Καίτη και τη Στεφανία Σιούφα και γνώριζα λεπτομερώς ότι η κατάσταση ήταν δύσκολη. Για την Αργυρώ και για μένα ήταν αυτονόητη η παρουσία μας στη νεκρώσιμη ακολουθία και την ταφή του που έγινε 3 ημέρες αργότερα στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Με την παρουσία χιλιάδων ανθρώπων, του καλύτερού του φίλου στην πολιτική, Προέδρου της Δημοκρατίας, Καθηγητή Προκόπη Παυλόπουλου, πολιτικών από όλους τους χώρους, υπαλλήλων φορέων από όπου υπηρέτησε ως Υπουργός και Πρόεδρος της Βουλής, εκατοντάδων συμπατριωτών του, αλλά και απλών ανθρώπων που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν.
Αύριο στις 10 το πρωί, 11 Ιανουαρίου 2020, τελείται το ετήσιο μνημόσυνο από το θάνατό του. Για όλους εμάς που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και κυρίως να συνεργαστούμε μαζί η μνήμη του είναι ζωντανή καθημερινά. Ο Δημήτρης Σιούφας υπήρξε αυτοδημιούργητος και μεγάλος πολιτικός. Σπουδαίος άνθρωπος και εξαιρετικός σύζυγος και πατέρας. Συχνά μας εκμυστηρευόταν «οι μόνες μου τύψεις συνδέονται με το γεγονός ότι η πολιτική δεν μου άφησε χρόνο να ασχοληθώ όσο θα ήθελα με το Γιώργο, τη Στεφανία και το Μάριο». Το βάρος έπεσε στους ώμους της Καίτης. «Τίποτα δεν θα είχα πετύχει δίχως τη στήριξή της». Είχε κάθε δίκιο να είναι περήφανος για όλους τους. Η Καίτη με την ευγενική και πάντοτε διακριτική της παρουσία, ο Γιώργος, η Στεφανία και ο Μάριος με την προσωπικότητα και την άγνωστη, σχεδόν σε όλους, κοινωνική τους προσφορά τίμησαν και τιμούν το όνομά του.
Από τη Σμύρνη η Αργυρώ και εγώ τους ευχόμαστε να είναι καλά και να τον θυμούνται.
Εκατό κούτες τρόφιμα στάλθηκαν πρόσφατα στο Κοινωνικό Παντοπωλείο ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ. από το Κοινωφελές Ίδρυμα “ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ”.
Το “ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ” ιδρύθηκε στη μνήμη του Δημήτρη Σιούφα από την οικογένειά του και δραστηριοποιείται στην παροχή βοήθειας σε συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη και σε άλλα κοινωφελή ιδρύματα.
Ευχαριστήρια επιστολή του Δήμου Καρδίτσας στο Κοινωφελές ίδρυμα “ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ”
ο μακροβιότερος Πρόεδρος του Ελληνοπύργου
Ο Βασίλειος Σύρμος του Γεωργίου και της Γεωργίας (το γένος Αντ. Μηνίτσιου) γεννήθηκε την ημέρα των Χριστουγέννων (25/12) του 1948. Μετά το Δημοτικό Σχολείο και το Γυμνάσιο, εργάσθηκε στη Λάρισα σε διάφορες εργασίες. Επέστρεψε στο χωριό και εργάσθηκε στο ΤΑΞΙ που είχε αγοράσει και αργότερα στο φορτηγό του εκτελώντας μεταφορές.
Το έτος 1982, κατεβαίνει στις Δημοτικές εκλογές και εκλέγεται πρόεδρος του Ελληνοπύγου. Έκτοτε, εκλέγεται συνεχώς και διατηρεί το αξίωμα του προέδρου επί 16 συναπτά έτη (1998) οπότε και δεν κατεβαίνει στις εκλογές αφού καταργήθηκαν οι κοινότητες με το Νόμο “Καποδίστριας”.
Το 2006, κατεβαίνει ως υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Ιθώμης με το συνδυασμό του Σταύρου Παπαγεωργίου, εκλέγεται και αναλαμβάνει πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου για τα έτη 2007 και 2008.
Διορίσθηκε στο Υπουργείο Οικονομικών και εργάσθηκε στην εφορία Καρδίτσας.
Επί 32 έτη εργάσθηκε στην Καρδίτσα, στο πολιτικό Γραφείο του Δημήτρη Σιούφα, του οποίου υπήρξε ένας από τους πιο έμπιστους συνεργάτες. Ζούσε τον περισσότερο καιρό στην Καρδίτσα, αφουγκραζόταν από κοντά τον παλμό του κόσμου και ήξερε να αποκρυπτογραφεί τις διαθέσεις των ανθρώπων όταν πήγαιναν στην κάλπη. Για αυτό και η γνώμη του είχε πάντα βαρύνουσα σημασία και όλοι την λάμβαναν υπόψη τους αφού τις περισσότερες φορές επαληθευόταν. Ο Βασίλης Σύρμος είχε εντρυφήσει τόσο πολύ στα εκλογικά, που γνώριζε με απόλυτη σχεδόν ακρίβεια τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών στο χωριό, πριν ανοίξουν οι κάλπες.
Άνθρωπος της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, είχε αφιερώσει τη ζωή του στην υπηρεσία του συνανθρώπου του, χωρίς να υπολογίζει το κόστος, αρκεί να πετύχαινε αυτό που έβαζε ως στόχο.
Έλυσε το πρόβλημα της ύδρευσης
Επί προεδρίας του, έγιναν πάρα πολλά έργα όπως η διάνοιξη του δρόμου προς τη λίμνη Ν. Πλαστήρα, η ασφαλτόστρωση του κεντρικού δρόμου Καππά – Ελληνοπύργου, διανοίξεις πληθώρας αγροτικών και δασικών δρόμων, η ανάπλαση της κεντρικής πλατείας κ.λπ.
Το κυριότερο όμως έργο το οποίο κατασκευάσθηκε με προσωπική του φροντίδα και εμμονή ήταν η οριστική λύση της υδροδότησης του χωριού με την παροχέτευση του νερού μέσω αντλιών από την πηγή ‘Αμπλας. Μέχρι τότε, το νερό που ερχόταν στο χωριό από τις πηγές του ΑΘΑΝΑΤΟΥ και ΜΑΝΑ ΝΕΡΟΥ δεν επαρκούσε για τους θερινούς μήνες και είχαμε συνεχόμενα προβλήματα λειψυδρίας.
Συμπληρώθηκαν, ήδη, 11 χρόνια από το θάνατό του (20 Ιανουαρίου 2012) και εμείς ως σύλλογος οφείλουμε να ενθυμούμαστε και να τιμούμε τους ανθρώπους που είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στην υπηρεσία του χωριού και του κοινωνικού συνόλου γενικότερα. Σε όλες, άλλωστε, τις εκδηλώσεις του Συλλόγου μας ήταν παρών, μεταφέροντας πάντα τον παλμό της ζωής στο χωριό αλλά και ενημερώνοντάς μας, κάθε φορά, για τα έργα που γίνονταν ή προγραμματίζονταν να γίνουν.
Αιωνία σου η μνήμη Βασίλη.
Α.Μ.
Τον δήμαρχο Λαρισαίων Απόστολο Καλογιάννη επισκέφθηκε εθιμοτυπικά στο δημαρχείο ο νέος Γενικός Περιφερειακός Αστυνομικός Διευθυντής Θεσσαλίας, ταξίαρχος Θωμάς Καρανάσιος.
Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε σε καλό κλίμα με τον δήμαρχο να εύχεται στον ταξίαρχο καλή επιτυχία στα νέα του καθήκοντα στην ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας σε επίπεδο περιφέρειας Θεσσαλίας, ενώ και οι δυο πλευρές δεσμεύτηκαν για συνέχιση της εποικοδομητικής συνεργασίας μεταξύ τους.
Στο τέλος της συνάντησης ο Απ. Καλογιάννης δώρισε στον κ. Καρανάσιο εκδόσεις του Δήμου Λαρισαίων.
Ο Ταξίαρχος Θωμάς Καρανάσιος, από ότι γνωρίζω, είναι ο τρίτος Ελληνοπυργιώτης που καταλαμβάνει τη θέση του «Θεσσαλάρχη» της Ελληνικής Αστυνομίας. Πρώτος ήταν ο Στέφανος Καρατώλος και δεύτερος ο Κωνσταντίνος Τουλιάς , η παράδοση συνεχίζεται, καλή επιτυχία Θωμά.
Ο Ταξίαρχος Θωμάς Αθ.Γέρμανος,μέχρι σήμερα Διευθυντής Τροχαίας Θεσσαλονίκης, προήχθη στον επόμενο βαθμό του Υποστρατήγου και αποστρατεύθηκε.
Ευχόμαστε υγεία και ευτυχία.
Στον βαθμό του Αστυνομικού Διευθυντού προήχθη ο συγχωριανός μας Αστυνομικός .Υποδιευθυντής Αθανάσιος Καππάς του Παύλου, που υπηρετεί στην Αστυνομική Διεύθυνση.Τρικαλων.
Τα θερμά μας συγχαρητήρια και σ’ανώτερα.
Προήχθη σε Ταξίαρχο ο συγχωριανός μας Αστυνομικός Διευθυντής Βασίλειος Μουντζούρης και παραμένει Διευθυντής στη Διεύθυνση Μεταγωγών Αττικής όπου και ήταν τοποθετημένος.
Τα θερμά μας συγχαρητήρια και σ’ ανώτερα.
Μετά τις πρόσφατες κρίσεις στην Ελληνική Αστυνομία, ο συγχωριανός μας Ταξίαρχος Θωμάς Καρανάσιος τοποθετήθηκε στη θέση του Γενικού Περιφερειακού Διευθυντή Θεσσαλίας στη Λάρισα.
Τα θερμά μας συγχαρητήρια και σ’νώτερα.
Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΕΛ που πρέκυψε από τις εκλογές της 22/1/23 έχει την παρακάτω σύνθεση:
Πρόεδρος. Απόστολος Αλπούς
Άντιπρόεδρος. Αθανάσιος Ζάχος
Γραμματέας. Αλέξανδρος Φαρασλης
Ταμίας. Ιωάννης Φαρασλης
Μέλος . Αθανάσιος Θ. Παπουτσής
Μέλος. Βάσια Κορώνη
Μέλος. Αθανάσιος Άλπους
Ευχόμαστε καλή δύναμη και καλή επιτυχία στο έργο του.
Μετά από τη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Ελληνοπυργίων Λάρισας στις 22-1-23 και μετά την εκφρασμένη και απόλυτα συντονισμένη βούληση της πλειοψηφίας των μελών, για ανανέωση των οργάνων του Συλλόγου, αποφάσισα να αποσυρθώ από τη Συντακτική Επιτροπή της εφημερίδας ΕΛΛΗΝΟΠΥΡΓΟΣ.
Στα 38 αυτά χρόνια καταφέραμε να κατακτήσουμε την εμπιστοσύνη των χωριανών μας, με την αντικειμενική και αδιάκοπη έκδοση της εφημερίδας, έχοντας ως γνώμονα πάντα το τρίπτυχο που καθιερώσαμε ως λογότυπο » Ισχυρός Σύλλογος , Συσπείρωση των αποδήμων, Ανάπτυξη του χωριού.
Εύχομαι ολόψυχα, το νέο Διοικητικό Συμβούλιο και η νέα Συντακτική Επιτροπή να συνεχίσουν την προσπάθεια και να ξεπεράσουν σε διάρκεια τα 38 έτη της μέχρι σήμερα κυκλοφορίας της εφημερίδας.
Με την ευκαιρία αυτή θέλω, από καρδιάς, να ευχαριστήσω όλους τους χωριανούς που στήριξαν με τη συνδρομή τους την εφημερίδα η οποία και θα αποτελεί στο μέλλον ένα πολύτιμο ιστορικό αρχείο του χωριού για όλα αυτά τα χρόνια.
Αντώνιος Μηνίτσιος
Ιούλιος , Αύγουστος , Σεπτέμβριος 2022
Για να ανοίξετε την εφημερίδα κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:
Με ιδιαίτερη χαρά γνωστοποιώ σε όλους τους απανταχού Ελληνοπυργιώτες ότι οι αρχαιρεσίες του Συλλόγου μας με την επωνυμία Πολιτιστικός Σύλλογος Ελληνοπύργου «Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ”, που διεξήχθησαν την 7/8/22, επικυρώθηκαν με το υπ’ αριθ. 2024/ 8-9-22 Πιστοποιητικό του Πρωτοδικείου Καρδίτσας. Υπενθυμίζουμε ότι το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου μας έχει την εξής σύνθεση:
Γεώργιος Γέρμανος του Λάμπρου – Πρόεδρος
Ιωάννης Βλάχος του Γεωργίου – Αντιπρόεδρος
Ρούλα Γκίκα του Σωτηρίου – Γραμματέας
Απόστολος Παναγόπουλος του Γεωργίου – Ταμίας
Δημήτριος Πλακιάς του Νικολάου – Μέλος
Ο Σύλλογός μας θα ξεκινήσει αμέσως τις δραστηριότητές του, με πρώτη τη δημιουργία της Δημοτικής Πινακοθήκης “ Αλκιβιάδης Παναγόπουλος” του χωριού μας , αξιοποιώντας για το σκοπό αυτό τη γενναιόφρονη δωρεά εξ είκοσι χιλιάδων (20.000) ευρώ του εκλεκτού συμπατριώτη μας στην Ιταλία Αλέξανδρου Β. Ζάχου, γιατρού, τον οποίο για μια φορά ακόμη ευχαριστούμε για τη χορηγία αυτή. Τον θεωρούμε άξιο τέκνο του Ελληνοπύργου αντάξιων γονέων και τον επαινούμε εξ’ όλης της ψυχής και εξ’ όλης της διανοίας.
Είναι περιττό να δηλώσουμε ότι ο Σύλλογός μας θα είναι Σύλλογος ό λ ω ν τ ω ν Ε λ λ η ν ο π υ ρ γ ι ω τ ώ ν, χωρίς καμιά εξαίρεση, και παρακαλούμε και ελπίζουμε να έχουμε τη βοήθεια και συμπαράστασή τους για την επίτευξη των στόχων του.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
Γεώργιος Γέρμανος
Την Κυριακή 7 Αυγούστου 2022 πραγματοποιήθηκαν στον Ελληνόπυργο, οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου για την επόμενη τριετία.
Το Διοικητικό Συμβούλιο που προέκυψε από τις εκλογές, μετά την ολοκλήρωση των διαδικασιών , συνεδρίασε και κατένειμε τα αξιώματα στο Δ.Σ. ως εξής:
Γεώργιος Γέρμανος του Λάμπρου : πρόεδρος.
Ιωάννης Βλάχος του Γεωργίου : Αντιπρόεδρος.
Χαρίκλεια Γκίκα του Σωτηρίου: Γραμματέας
Απόστολος Παναγόπουλος του Γεωργίου: Ταμίας.
Δημήτριος Πλακιάς του Νικολάου: Μέλος.
Κυκλοφόρησε το τεύχος Νο 205 της εφημερίδας «ΕΛΛΗΝΟΠΥΡΓΟΣ» για τους μήνες Απρίλιο, Μάιο και Ιούνιο 2022.
Για να διαβάσετε την εφημερίδα κάντε κλικ εδώ:
Το πορτραίτο του Δημήτρη Σιούφα φιλοτέχνησε ο ζωγράφος κ. Κωνσταντίνος Κερεστετζής
Σε κλίμα συγκίνησης έγιναν σήμερα στο εντευκτήριο της Βουλής τα αποκαλυπτήρια της προσωπογραφίας του εκλιπόντος πρώην Προέδρου της Βουλής Δημητρίου Σιούφα, παρουσία της οικογένειάς του, πολιτικών και συνεργατών του.
Στην τελετή μνήμης, που ακολούθησε, ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Κωνσταντίνος Τασούλας σκιαγράφησε την πορεία του Δημήτρη Σιούφα από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια στο ορεινό Ελληνόπυργο Καρδίτσας ως την προεδρία της Βουλής των Ελλήνων: «Η Βουλή σήμερα με τα αποκαλυπτήρια της προσωπογραφίας του Δημήτρη Σιούφα τιμά έναν πολιτικό που είναι υπόδειγμα για κάθε νέο που θέλει να ακολουθήσει την πολιτική. Ως Πρόεδρος της Βουλής άφησε ένα ανάγλυφο αποτύπωμα στον θεσμικό εξωραϊσμό του Κοινοβουλίου» τόνισε ο κ. Τασούλας, επισημαίνοντας ιδιαίτερα στον κρίσιμο ρόλο που διαδραμάτισε ο Δημήτρης Σιούφας στην ενίσχυση του ρόλου του Βουλευτή και των Κοινοβουλευτικών Επιτροπών, με την προώθηση γενναίων αλλαγών στον Κανονισμό της Βουλής. «Είναι εκείνος που έδωσε μεγάλη ώθηση στη λεγόμενη Κοινοβουλευτική Διπλωματία, γιατί πίστευε ότι ο ρόλος των βουλευτών, στη διμερή ή στην πολυμερή κοινοβουλευτική διπλωματία, είναι πολύ χρήσιμος και για την προβολή της χώρας αλλά και για τη γνωριμία των ξένων κοινοβουλευτικών με τις θέσεις μας στα εθνικά μας θέματα» πρόσθεσε ο κ. Τασούλας και κατέληξε: «Καλωσορίζουμε στο πάνθεον της ιστορίας, στο πάνθεον των προσωπογραφιών, στο εντευκτήριο της Βουλής, τον Δημήτρη Σιούφα, ο οποίος ουδέποτε έλειψε από αυτό το χώρο, αλλά τώρα με την παρουσία του, με το βλέμμα του, με τη σκέψη του, μας δίνει ένα ακόμη πιο εκφραστικό, πιο ζωηρό, πιο ζωντανό παράδειγμα για το πώς πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την πολιτική, αυτούς τους δύσκολους καιρούς που καλούμεθα να κάνουμε το χρέος μας έναντι της πατρίδος».
Ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος, χρόνια στενός φίλος και συνοδοιπόρος του Δημήτρη Σιούφα, μίλησε για «έναν άνθρωπο που ήθελε να ξεπερνά τη μοίρα του, μένοντας βαθιά ριζωμένος στον τόπο του, έναν άνθρωπο που ήθελε να δείξει πού μπορεί να φτάσει», εκφράζοντας την πεποίθηση πως «έφτασε εκεί που ονειρευόταν, γιατί η πολιτική, με τον τρόπο που την άσκησε και την υπηρέτησε, ήταν πάντοτε ο απώτερος στόχος του». Αναφερόμενος στην ανάρτηση της προσωπογραφίας του στο Εντευκτήριο, ανάμεσα στους διατελέσαντες Προέδρους της Βουλής από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, ο κ. Παυλόπουλος τόνισε πως «ο Δημήτρης Σιούφας υπηρέτησε το κοινοβούλιο και τον κοινοβουλευτισμό μέχρι την τελευταία στιγμή, γιατί πίστεψε ότι αυτός ήταν ο ρόλος του πολιτικού, όπως εκείνος τον αισθανόταν, ως βουλευτής από το 1981». Αναφέρθηκε, τέλος, στις τομές που έκανε στον Κανονισμό της Βουλής, σε μια κρίσιμη περίοδο, καθώς και στη «μεγάλη παρακαταθήκη του σε ό,τι αφορά την κοινοβουλευτική του προσφορά και το κοινοβουλευτικό του ήθος».
Ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής κ. Απόστολος Κακλαμάνης στην παρέμβασή του αναφέρθηκε στον εκλιπόντα ως άνθρωπο ‘‘καλό καγαθό’’, ανεξίκακο, συνεπή στις ιδέες του, πείσμωνα, αλλά και αφοσιωμένο στη θεσμική του αποστολή. «Ως Πρόεδρος της Βουλής –σημείωσε– ο Δημήτρης Σιούφας έκανε με έργα, όχι μόνο με λόγια, ό,τι ήταν απαραίτητο, ώστε ο πολιτειακός θεσμός του Προέδρου της Βουλής, ο οποίος μαζί με το θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελούν βασικούς παράγοντες, εάν οι φορείς τους σέβονται το θεσμικό τους ρόλο, για τη σταθερότητα της χώρας και το επίπεδο της δημοκρατίας».
Τέλος, εκ μέρους της οικογένειας, τον λόγο πήρε ο γιος του πρώην Προέδρου της Βουλής, κ. Γιώργος Σιούφας, ο οποίος αναφέρθηκε στο πολιτικό πνεύμα του πατέρα του: «Η πολιτική παρουσία και δράση του έδινε μεγάλη χαρά, όμως του περιόριζε το χρόνο που ήθελε να αφιερώσει την οικογένειά του. Πίστευε σε σταθερές αρχές, αλλά και στην αξία της συναίνεσης, η οποία συμπληρώνεται και βελτιώνεται με τη συμβολή ανθρώπων που έχουν άλλες ιδέες και θεωρήσεις. Πίστευε ότι η Δημοκρατία δεν είναι μόνο τρόπος που εκλέγονται οι αντιπρόσωποι του λαού, είναι κυρίως ο τρόπος που εργάζονται και συνεργάζονται. Μπορεί να υπάρχει κατ’ όνομα και ταυτότητα η αντιπαλότητα, υπερέχει όμως στην ουσία η υποχρέωση και το καθήκον του σεβασμού, της αλληλοκατανόησης, της συνεργασίας και της συνέχειας. Πίστευε στην αξία και την πειθώ της λογικής απέναντι στην επικινδυνότητα και τη σύγκρουση του θυμικού. Έλεγε ότι πάντα υπάρχει εδώ χώρος προς βελτίωση σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε λαό».
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος, ο πρώην Πρωθυπουργός κ. Κωνσταντίνος Καραμανλής, οι πρώην Πρόεδροι της Βουλής κ.κ. Απόστολος Κακλαμάνης, Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα, Βύρων Πολύδωρας και Νικόλαος Βούτσης, οι Αντιπρόεδροι της Βουλής κ.κ. Νικήτας Κακλαμάνης, Αθανάσιος Μπούρας και Γεώργιος Λαμπρούλης, οι υπουργοί Δικαιοσύνης κ. Κωνσταντίνος Τσιάρας και αναπληρωτής Εξωτερικών κ. Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, νυν και τέως βουλευτές. Την οικογένεια εκπροσώπησαν η χήρα του Δημήτρη Σιούφα, Καίτη, οι γιοι του, Γεώργιος και Μάριος, η κόρη του Στεφανία και τα εγγόνια του Δημήτριος και Αλέξανδρος, ενώ παρέστησαν και άλλα μέλη της οικογένειας, φίλοι και συνεργάτες του.
Κυκλοφόρησε το τεύχος Νο 204 της εφημερίδας «ΕΛΛΗΝΟΠΥΡΓΟΣ» για τους μήνες Ιανουάριο, Φεβρουάριο. Μάρτιο 2022.
Για να διαβάσετε την εφημερίδα κάντε κλικ εδώ:
https://ellinopirgos.wordpress.com/wp-content/uploads/2022/05/204-ellhnopyrgos-4-1.pdf
Κυκλοφόρησε το τεύχος Νο 203 της εφημερίδας «ΕΛΛΗΝΟΠΥΡΓΟΣ» για τους μήνες Οκτώβριο, Νοέμβριο, Δεκέμβριο 2021.
Για να διαβάσετε την εφημερίδα κάντε κλικ εδώ:
https://ellinopirgos.wordpress.com/wp-content/uploads/2022/02/203ell.pdf
Κυκλοφόρησε το τεύχος Νο 202 της εφημερίδας «ΕΛΛΗΝΟΠΥΡΓΟΣ» για τους μήνες Ιούλιο, Αύγουστο και Σεπτέμβριο 2021.
Για να διαβάσετε την εφημερίδα κάντε κλικ εδώ: https://ellinopirgos.wordpress.com/wp-content/uploads/2021/10/202-ellhnopyrgos-14.pdf
Δημήτριος Νάκος
Κυρίες και Κύριοι,
Αισθάνομαι ιδιαίτερη την τιμή να μιλήσω, έστω επιγραμματικά, για τη μεγάλη μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, τον Γ. Καραϊσκάκη, αλλά και έντονη τη συγκίνηση, γιατί ο ιερός αυτός χώρος στέγασε και προστάτεψε στα νεανικά του χρόνια τον μετέπειτα αρχιστράτηγο της Ρούμελης, τον Αχιλλέα της Ρωμιοσύνης, όπως τον αποκάλεσε ο εθνικός μας ποιητής στα δεκατετράστιχα του. Ευχαριστώ πολύ τους διοργανωτές και θα προσπαθήσω στο λίγο χρόνο να αναπτύξω γιατί βρισκόμαστε εδώ σήμερα.
Είμαστε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Τα Άγραφα ήδη από την εποχή του Μουράτ Β´ είναι αρματολίκι και ήδη από το 1525 είναι αυτόνομα.
Δεν θα αναφερθούμε στο σύνολο της διαδρομής του Καραϊσκάκη, αλλά μόνο στα πρώτα χρόνια της πολυτάραχης ζωής του, που στην ουσία διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του εθνικού μας ήρωα, για τον οποίο όλες οι μετέπειτα γενιές, μεταξύ των οποίων και η δική μας, υποκλίνονται και αισθάνονται υπερήφανες. Για όλους τους Καρδιτσιώτες και ειδικότερα τους συντοπίτες του γύρω από την γενέτειρά του το Μαυρομάτι, αλλά και όλες τις πλαγιές των Αγράφων που περπάτησε και έδρασε, αποτελεί σημείο αναφοράς για την εξυπνάδα, την ανδρεία, τη γενναιότητα και την αυτοθυσία του για την πατρίδα. Άραγε είναι τυχαίο ότι στις ίδιες πλαγιές των Αγράφων, με τον Καραϊσκάκη ως πρότυπο, ανδρώθηκαν προσωπικότητες, όπως ο Ναυαγοσώστης του Έθνους και μετέπειτα Πρωθυπουργός Ν. Πλαστήρας και μαζί του, ο πρωταγωνιστής του Αλή Βεράν Ι. Κωτούλας;
Επιβάλλεται, στη μνήμη σημαντικών προσωπικοτήτων να ξεδιπλώνουμε και να αναδεικνύουμε κάθε σταθμό της ζωής τους. Και η ζωή του Καραϊσκάκη έχει πολλούς και σημαντικούς σταθμούς, από το Μαυρομάτι που γεννήθηκε ως τη Γράλιστα, τα Άγραφα και τα Τζουμέρκα, το Βάλτο και το Μεσολόγγι, τα Γιάννενα και την Αράχωβα, τα Επτάνησα και το Φάληρο.
Αυτή λοιπόν η σπηλιά, σύμφωνα με τις γραπτές αναφορές, αλλά και την παράδοση που διασώθηκε, είναι συνδεδεμένη με την παιδική ηλικία του ήρωα μας.
Το 1782, γεννιέται ο Καραϊσκάκης, στη σπηλιά πάνω από το Μαυρομάτι και μέχρι το θάνατο του ήταν γνωστός με το όνομα «Ο γιος της Καλογριάς», μολονότι η μητέρα του, Ζωή Ντιμισκή, από την Άρτα, δεν ήταν καλόγρια, αλλά καντηλανάφτισσα στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου. Δεν θα ασχοληθούμε με τον πατέρα του, ούτε θα επεκταθούμε σε άλλες πτυχές της ζωής του. Άλλωστε πρόσφατα, πραγματοποιήθηκε στην έδρα του Δήμου μας το Μουζάκι, το μεγαλύτερο ίσως μέχρι σήμερα συνέδριο με θέμα τον Γ. Καραϊσκάκη, στο οποίο καταξιωμένοι εισηγητές ανέπτυξαν και ανέλυσαν τα πάντα. Γι’ αυτό, αξίζουν συγχαρητήρια τόσο στη Δημοτική Αρχή, όσο και στην Ένωση Πολιτιστικών Συλλόγων Καρδίτσας.
Την μεταστάθμευση και εγκατάσταση του στη Γράλιστα, με ταυτόχρονη αναφορά και εδώ, στη σπηλιά του Λώλου, την βρίσκουμε σε πολλές πηγές. Ενδεικτικά και για οικονομία χρόνου, θα αναφέρουμε τους Γ. Βλαχογιάννη (με αφηγητές τον παπα-Χαράλαμπο Πασιαλή, φωτισμένο εκκλησιαστικό λειτουργό και τον Αργιθεάτη Περ. Αλεξανδρή, εξαίρετο ανώτατο δικαστή), Δ. Φωτιάδη, Άννα Παπαρούπα – Ντόβα, Στ. Σωτηρίου Γ. Καλλιώρα, Κ. Ακρίβο, Λ. Γριβέλα, Ν. Βέη, Γ. Δημάκη, παπα-Βασίλη Σιούφα, Ι. Γώγο…
Φαίνεται πως το είχε η μοίρα εκείνου του «παιδιού» τότε, μέσα σε σπηλιά να δει το πρώτο φως του ήλιου, αλλά και στα νεανικά του χρόνια να έχει σαν καταφύγιο μια άλλη σπηλιά, τη σπηλιά του Λώλου, για την οποία είμαστε εδώ να τη γνωρίσουμε και να την αναδείξουμε, επειδή είχε το προνόμιο να στεγάσει τον μετέπειτα εθνικό μας ήρωα.
Σύμφωνα με τους ιστορικούς, και τους βιογράφους του, ο Καραϊσκάκης, σε ηλικία οκτώ ετών, έχασε την μητέρα του, τον μόνο άνθρωπο που του φέρονταν ανθρώπινα. Και τούτο είναι πολύ εύκολο να το κατανοήσουμε γιατί μπορούμε να σκεφτούμε τη θέση μιας τότε ανύπαντρης γυναίκας που έφερε στον κόσμο ένα εξώγαμο, αλλά και τη ζωή ενός μούλικου ανάμεσα στα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Βλέπετε, αυτό που σήμερα αποκαλούμε «μπούλιγκ» δυστυχώς υπήρχε και τότε και μάλιστα σε πιο έντονο βαθμό και για διάφορους λόγους.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, οι συνομήλικοι του τον αποκαλούσαν μπάσταρδο και μούλο, συμμαχούσαν εναντίον του, είτε είχαν δίκιο, είτε όχι, φορτώνοντας του όλα τα κρίματα και τις αδικίες. Μη έχοντας που να ακουμπήσει, είτε το δίκιο του να βρει, είτε λίγη συμπόνοια σαν παιδί, αναζήτησε καταφύγιο. Και το βρήκε στο χώρο που σήμερα βρισκόμαστε, στη σπηλιά του Λώλου. Αν με τη φαντασία μας γυρίσουμε δύο αιώνες πίσω, μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε, ότι ο χώρος αυτός δεν ήταν εύκολα προσβάσιμος. Ήταν όμως ιδανικός για κρησφύγετο ενός παιδιού, όντας κοντά στον πλούσιο κάμπο και, ταυτόχρονα, δίπλα σε οικισμό ώστε να αισθάνεται ότι βρίσκεται και κοντά σε ανθρώπους που θα μπορούσε να προσεγγίσει και να βρει και συνομήλικους.
Άνθρωπος με αυτοπεποίθηση, ευστροφία, ετοιμότητα, θάρρος και αποφασιστικότητα, συνειδητά, πλέον, αποφάσισε να κάνει κρεβάτι το χωμάτινο δάπεδο της σπηλιάς, έχοντας για σκεπάσματα φτέρες ή κλαριά δέντρων και κλέβοντας όπου εύρισκε για να ζήσει.
Όπως πολύ γλαφυρά γράφει ο Κ. Ακρίβος στο βιβλίο του «Πότε διάβολος πότε Άγγελος», «η ζωή του δεν ήταν όπως των άλλων ανθρώπων. Οι γερακαετοί, το διπλοσάϊνα, οι λύκοι, οι χιονοψάλτες, τα βραχοκιρκίνεζα, οι πετροκότσυφες, οι λαφιάτες, οι κούκοι και τα αηδόνια ήταν οι πιο κοντινοί συγγενείς του, καθώς όλα τα νεανικά του χρόνια τα πέρασε ροβολώντας, πότε κυνηγημένος και πότε κυνηγώντας ο ίδιος τους Τούρκους ή ομόθρησκους αντιπάλους πάνω στα Αγραφιώτικα βουνά.» Για το λόγο αυτό, νομίζω πως είναι περιττό να σχολιάσουμε τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονταν λεκτικά και τις βωμολοχίες που ξεστόμιζε όταν ήθελε να υπερασπιστεί το δίκιο του, και κυρίως όταν απευθύνονταν στους Τούρκους.
Μόνα του όπλα, η σβελτάδα και το κοφτερό του μυαλό. Ποιος να το φανταζόταν, ότι το μικρό εκείνο αλάνι θα εξελισσόταν σε Κλέφτη και Αρματολό, αργότερα σε Αρχιαρματολό στο αρματολίκι των Αγράφων και από εκεί σαν Αρχιστράτηγος του αγώνα να γράψει χρυσές σελίδες στη ιστορία του Έθνους. Υπάρχουν αναφορές σχετικές με την παιδική του ζωή, γύρω από το χωριό, μέχρι και πριν μερικά χρόνια, όπου οι μανάδες όταν ήθελαν να μαλώσουν τα παιδιά τους έλεγαν: «Σαν τον Καραϊσκάκη θα καταντήσετε βρε!»
Όταν ήλθε στην Γράλιστα, στην αρχή τα παιδιά του χωριού τον κυνήγησαν άγρια, αλλά σιγά – σιγά συνειδητοποίησαν ότι ήταν πιο έξυπνος και πιο σβέλτος απ’ αυτούς και άρχισαν να τον κάνουν παρέα. Με τον καιρό το ταλαιπωρημένο από την ζωή αλλά πανέξυπνο παιδί κατάφερε να τους επιβληθεί, να γίνει αρχηγός τους και να φτιάξουν μια ψευτοσυμμορία. Στην αρχή η ομάδα του Καραϊσκάκη ξεκίνησε με πετροπόλεμο με τα παιδιά από τα διπλανά χωριά.
Οι κλεψιές μεγάλωναν συνέχεια και η φήμη ότι η συμμορία του Καραϊσκάκη έκλεβε ζώα και ότι έκανε τον καπετάνιο, πέρασε τα σύνορα της Γράλιστας και η τοπική κοινωνία ζήτησε την βοήθεια της τούρκικης εξουσίας.
Έτσι λοιπόν, από τη Γράλιστα ξεκινούν και οι πρώτες ανοιχτές και νικηφόρες συγκρούσεις του Καραϊσκάκη με τα τούρκικα αποσπάσματα, τα οποία, πολλές φορές μάταια, προσπάθησαν να τον εξουδετερώσουν.
Την πρώτη του ανοιχτή σύγκρουση ο Δ. Φωτιάδης την περιγράφει ως εξής: «Σαν έμαθε ο μπουλούκμπασης πως κάτι καινούργια αγκάθια φυτρώσανε στα βουνά, πήρε κάμποσους τζοχανταραίους και τράβηξε κατά τη Γράλιστα, περνώντας από την Αγία Μαρίνα και τον Αη-Θανάση, να ζώσει τα κλεφτόπουλα από παντού, να τα πιάσει ζωντανά και τότες θα βλέπανε πόσες ουρές είχε ο βούρδουλας του. Τ’ αμούστακα παλληκάρια άμα τους είδανε κατά κει, πιάνουν μετερίζια στον Αη-Θανάση. Τους αφήνουν να σιμώσουν ίσαμε λίγες δρασκελιές και ο Καραϊσκάκης δίνει το πρώτο πολεμικό πρόσταγμα. «Βαράτε παλληκάρια!» Και τότες τι να δεις; Οι φοβεροί τζοχανταραίοι που περπατάγανε και έτρεμε η γης, κατρακυλούσαν τα βράχια μαζί με τις χατζάρες τους και τα καφτάνια τους. Τρεις απόμειναν σκοτωμένοι και οι άλλοι τόβαλαν στα πόδια να γλυτώσουν. Από κείνη τη μέρα τράνεψαν τα παιδαρέλια. Πήρανε όνομα σ’ όλα τα γύρω μέρη και στόλισαν τα σελάχια τους με τ’ άσημο δουλεμένα άρματα των Τούρκων που ξεπάστρεψαν…»
Ο Καραϊσκάκης ήδη μετά από αυτό δεν μπορούσε να σταθεί στη Γράλιστα και έτσι ανέβηκε πιο ψηλά στ’ Άγραφα, ενώ η λαϊκή μούσα δεν θα μπορούσε να απουσιάσει από τα πρώτα κιόλας χρόνια του Καραϊσκάκη …
«Οι κλέφτες επροσκύνησαν και γίνηκαν ραγιάδες, κι ένα μικρό κλεφτόπουλο δε θέλ‘ να προσκυνήσει. Ψηλά στην πέτρα κάθονταν, τον ταμπουρά λαλούσε «εγώ ραγιάς δε γίνομαι, χαράτσι δεν πληρώνω«.
Το άλλο κατόρθωμά του, κατά τον Δ. Φωτιάδη, γίνηκε πάλι στη Γράλιστα, σε βαφτίσια (δεύτερη μέρα του Πάσχα), όπου πήγανε να γλεντήσουν και να δειχτούν. «Άμυαλα παιδιά ακόμα καθώς ήτανε, καταφρόνησαν τον κλέφτικο νόμο πως ποτέ δεν πρέπει να κονακιάζουν το βράδυ εκεί όπου περάσανε τη μέρα τους. Δώσανε οι τσασίδες (κατάσκοποι) είδηση στο ντερβέναγα και σε λίγο πλάκωσε η Τουρκιά και μπλοκάρισε το σπίτι του Αηδόνη»… Το σπίτι αυτό, που αργότερα ήταν του Τσιούτσιου, βρίσκεται σήμερα και δεσπόζει στη δυτική πλευρά του χωριού, ανακαινισμένο με προσοχή και με σεβασμό θα έλεγα, από τον σημερινό ιδιοκτήτη Αντώνη Μηνίτσιο, απόστρατο αξιωματικό της αεροπορίας. «Τότες για πρώτη φορά άστραψε το πολεμικό δαιμόνιο του Καραϊσκάκη.
– Πάρτε, λέει στ’ άλλα κλεφτόπουλα, ό,τι κάπες είναι κι’ άμα ανοίξω την πόρτα να τις πετάξετε όξω όλοι με μιας…
Όπως το ‘πε γίνηκε. Ακούνε οι Τούρκοι ν’ ανοίγει η πόρτα, μισοξεχωρίζουν μέσα στο σκοτάδι τις κάπες κι αδειάζουν πάνω τους με μιας όλα τους τα ντουφέκια. Ώσπου να τα ξαναγεμίσουν, χιμάν όξω τα κλεφτόπουλα, ζαρκάδια στα ποδάρια, ροβολάνε τον κατήφορο και γίνονται άφαντα. Μα στον Καραϊσκάκη δεν έφτασε πως γλίτωσε. Ήθελε κιόλας να ξευτελίσει τον ντερβέναγα. Οδηγεί λοιπόν απ’ άλλον δρόμο τα παλικαρόπουλά του, πιάνει ένα ψήλωμα στις πλάτες των Τούρκων και τους ρίχνει από κει δυο-τρεις κοροϊδευτικές μπαταριές…»
Ο Ι. Γώγος στο βιβλίο του «Μνήμες και βιώματα από το χωριό μου Ελληνόπυργος Καρδίτσας», περιγράφει ό,τι διασώθηκε από την παράδοση μέχρι των ημερών του, καταγράφοντας τη «μαρτυρία του Κ. Παναϊτάκου, όπως την διηγούνταν οι γέροντες και ιδιαίτερα ο Γιάννης Απ. Παναϊτάκος και ο Δ. (Μήτρος) Θεοδώρου Παναϊτάκος, εγγονοί του Κ. Παναϊτάκου, στενού φίλου και συμπολεμιστή του ήρωα.
«Στη σπηλιά του Λώλου, κάτω από άθλιες συνθήκες, πεινασμένος, κουρελής και ανυπόδητος έζησε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Για να χορταίνει την πείνα του έκλεβε φρούτα από τους κήπους και τα αμπέλια και κάπου κάπου κανένα κοτόπουλο από τα κοτέτσια του χωριού, γεγονός που ανάγκαζε τα παιδία να τον κυνηγούν με τις πέτρες, όπου και αν τον έβλεπαν. Εκείνος όμως πάντα τους ξέφευγε, ώσπου στο τέλος κατόρθωσε να τους επιβληθεί»… Κατά τον παπα-Βασίλη Σιούφα, στο βιβλίο του «Το χωριό μου ο Ελληνόπυργος», την πρώτη ομάδα σχημάτισε με τους Καραμήτρο, Γιάννη Αλπού, Γιάννη Πασιαλή, Κ. Παναϊτάκο, και τους νέους Παπαγεωργίου, Γκέκα, Κουτσιόγκουλο, Λιάπη, Ζάχο, Β. Αργύρη, Τσέλιο, Β. Λαγό, Αγ. Αγρίμη κ.ά. , ενώ από το Βουνέσι ακολούθησαν οι Χ. Ψηλομήτρος, Πλαστήρας, Καφαντάρης, Σανιδάς και Γιαννακός.
Συνεχίζοντας, αναφέρει ότι ο Καραϊσκάκης διέμενε στη Γράλιστα και συγκεκριμένα στο γνωστό σπίτι του Αηδόνη, όταν ο τούρκος αξιωματικός του Φαναρίου τον έστειλε ως επικεφαλής μικρής ομάδας να εγκαταστήσει φυλάκιο στο χωριό, το οποίο και εγκατέστησε στο συγκεκριμένο σπίτι. Σύμφωνα με την περιγραφή του Παναϊτάκου, αφορμή για την γνωστή επίθεση των Τούρκων στο σπίτι ήταν το γεγονός ότι έξω από το Πύργο Ιθώμης πρόσβαλε Τούρκο αξιωματικό που πήγε για επιθεώρηση και εκείνος για εκδίκηση, επιτέθηκε κρυφά στο σπίτι όπου διέμεναν και όπως προαναφέρθηκε ξέφυγαν με το γνωστό σχέδιο διαφυγής, που κατέστρωσε ο Καραϊσκάκης.
«…Στη Γράλιστα ο Καραϊσκάκης είχε από μικρός φιλίες και πολλές γνωριμίες. Βρήκε τους παλιούς του φίλους και θυμήθηκε μαζί τους τα παλιά. Συνδέθηκε με τους πιστούς και ιδιαίτερα με τον ιερέα παπα-Δημήτρη, που ήταν καλός χριστιανός και ένθερμος πατριώτης. Ο ιερωμένος αυτός κατόρθωσε σιγά σιγά και μεθοδικά να ξυπνήσει στην ψυχή του Καραϊσκάκη τα εθνικά και πατριωτικά του αισθήματα, να τον κάνει να μισήσει τους Τούρκους και να το θεωρεί ντροπή του που υπηρετούσε τον Αλή Πασά. Δεν άφησε όμως να φανεί το παραμικρό από τη μεταβολή που είχε συντελεστεί μέσα του, αλλά κατόρθωσε και εκείνος με τη σειρά του να πείσει τους άνδρες του – που ήταν όλοι τους Έλληνες – να αλλάξουν σε πρώτη ευκαιρία στρατόπεδο, χωρίς να δώσουν αφορμή στους Τούρκους να ξεσπάσουν στους Γραλιστινούς.»
Αξίζει στο σημείο αυτό της διήγησης του Ι. Γώγου, να αναφερθούμε στο βιβλίο του καθηγητή Διον. Τζάκη με τίτλο «Η μεταστροφή του Καραϊσκάκη. Από τον κλεφταρματωλό στον επαναστάτη». Και αυτό, γιατί η παραμονή του ήρωα στη Γράλιστα, τα βιώματα που είχε από το χωριό και η στενή σχέση με τους προεστούς και κυρίως με τον παπα-Δημήτρη, ίσως να έπαιξαν σημαντικό ρόλο, ώστε να ξυπνήσουν τα πατριωτικά του αισθήματα, ώστε αργότερα ξεψυχώντας να πει «η περιφρόνηση του θανάτου είναι το ανίκητο όπλο της ελευθερίας».
Σύμφωνα με την περιγραφή του Παναϊτάκου, κατά τη διαφυγή του προς την Αγία Μαρίνα και περνώντας κάτω από την Πεζούλα, οι Τούρκοι τους έβαλαν από τη θέση Ταμπούρια και σκότωσαν ένα από τα παλληκάρια του.
Ο Καραϊσκάκης, αφού έθαψε τον σκοτωμένο συμπολεμιστή του, πήγε στη Βρώστιανη. Από εκεί έστειλε και πήραν 15 γίδια από το κοπάδι του Κ. Παναϊτάκου στη Γράλιστα. Όταν το έμαθε εκείνος, έγινε θηρίο. Πηγαίνει στη Βρώστιανη, βρίσκει το Καραϊσκάκη τον βρίζει χυδαία και έρχονται στα χέρια. Εκεί λοιπόν ο Καραϊσκάκης, βλέποντας ότι έχει να κάνει με αντάξιο αντίπαλο, πετάει το γιαταγάνι, γέλασε φιλικά και είπε: «Είσαι πράγματι παλληκάρι, όπως μου είπαν. Επίτηδες το ‘κανα για να σε δοκιμάσω. Αν θέλεις από σήμερα είσαι φίλος μου. Από τη μέρα εκείνη ο Κ. Παναϊτάκος ακολούθησε τον Καραϊσκάκη και πολέμησε στο πλευρό του μέχρι την ημέρα του θανάτου του ήρωα. Μετά το θάνατο του Καραϊσκάκη, ο Κ. Παναϊτάκος γύρισε στο χωριό όπου έζησε μέχρι τα βαθειά γερατειά φυλάγοντας το κοπάδι και διηγούμενος συναρπαστικές ιστορίες γεμάτες ηρωισμούς και αυτοθυσίες από τη δράση του γιου της καλογριάς.
Ο Παναϊτάκος είχε άποψη και για το θάνατο του Καραϊσκάκη, για τον οποίο έλεγε ότι ήταν δολοφονία που σχεδιάστηκε από το Άγγλο Ναύαρχο Κόχραν, γιατί ο Καραϊσκάκης δεν συμφωνούσε (όπως καταγράφεται και από τους ιστορικούς) στην κατά μέτωπο επίθεση για την κατάληψη της Ακρόπολης, που όπως αποδείχθηκε είχε δίκιο.
Αυτά είναι μερικά στοιχεία από τα νεανικά χρόνια του Καραϊσκάκη και κυρίως, εκείνα τα χρόνια που σχετίζονται με την εμφάνιση, την παραμονή και τη δράση του μέσα και γύρω από τη Γράλιστα, με την οποία, απ’ ότι φαίνεται συνδέθηκε και ζυμώθηκε, με αφορμή και αρχή το κρησφύγετο που βρήκε εδώ στη σπηλιά του Λώλου, όπου σήμερα εμείς έχουμε την τιμή να αναδεικνύουμε με την ευκαιρία των 200 χρόνων από την επανάσταση, χάρη στις πρωτοβουλίες του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού και στο δραστήριο Πρόεδρο του Π. Σιούφα, αλλά και στις άοκνες προσπάθειες του προέδρου της Κοινότητας Γ. Κορώνη και του Δ. Συμβούλου και προέδρου της ΔΗ.Κ.Ε.ΔΗ.Μ. Γ. Γέρμανου, στους οποίους αξίζουν συγχαρητήρια.
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συντοπίτες,
Η διατήρηση της μνήμης είναι σημαντική για την ιστορία του τόπου μας. Η ιστορία πάντα μας διδάσκει, αλλά οι ήρωες μας οδηγούν, μας δείχνουν το δρόμο!
Τιμή και δόξα στον εθνικό μας ήρωα Γ. Καραϊσκάκη!
Τιμή και δόξα στους ήρωες του 21, τους μπροστάρηδες του αγώνα, αλλά και σε όλους όσους αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι.
Σας ευχαριστώ!
Βάσω Γώγου
Μεγαλώσαμε, γενιά τη γενιά, με τις αφηγήσεις των παππούδων μας για την ιστορία αυτού του τόπου. Μέσα από τα λόγια τους, η ιστορία αποκτούσε μορφή, σχήμα, ύλη. Αποτυπωνόταν πάνω σε βράχους και κτίσματα, σε κάστρα και εκκλησίες, σε απάτητες βουνοκορφές και σε σκοτεινές και μυστηριώδεις σπηλιές. Αγγίζοντας τα υλικά σημάδια της ιστορίας, τους βράχους, τις πέτρες και τα κτίσματα, νοιώθαμε ότι αγγίζαμε τους ίδιους τους ήρωες που θυσίασαν την ζωή τους για το ύψιστο ιδανικό, την ελευθερία.
Στο χωριό μας, πολλά τα σημεία που συνδέονται με αντίστοιχες αφηγήσεις γύρω από τη ζωή του αγαπημένου μας ήρωα του Καραϊσκάκη. Το σπίτι του Αηδόνη, (για τους νεότερους είναι σήμερα το σπίτι του Αντωνίου Μηνίτσιου), τα «ταμπούρια» στον Άγιο Αθανάσιο και, βέβαια, η περιβόητη «σπηλιά του Λώλου», η σπηλιά που χρησιμοποιούσε ο Καραϊσκάκης ως καταφύγιο στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια.
Εδώ λοιπόν, σ΄ αυτή τη σπηλιά, μαζευτήκαμε να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση του ‘21. Μια επέτειος λοιπόν; Τι σημαίνει όμως επέτειος και μάλιστα αυτή η συγκεκριμένη;
Αυτή η επέτειος μας καλεί να ψηλαφίσουμε και πάλι το παρελθόν. Δεν μας καλεί σε νοσταλγική αναπόληση των γεγονότων του τότε. Καλούμαστε, μέσα από τις αγωνίες και τις αναζητήσεις του τώρα, να αναδείξουμε στοιχεία που δεν είχαμε μέχρι τώρα αξιοποιήσει, ώστε να προσπαθήσουμε να δώσουμε απαντήσεις στα σύγχρονα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε. Έτσι, θα μπορούμε να ατενίσουμε το μέλλον με σχεδιασμό, με ελπίδα, με όραμα.
Η Ελληνική Επανάσταση του ‘21 είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη μακραίωνη πορεία της ιστορίας μας. Πήγασε από την δίψα για ελευθερία που διατήρησε άσβεστη την ελπίδα. Ελπίδα ποτισμένη με το αίμα των νεομαρτύρων αλλά και με το αίμα των πρώιμων επαναστατών του 16ου και 17ου αι., με το αίμα του Αγίου Σεραφείμ και του Διονυσίου Β’ Λαρίσης και Τρίκκης. Διατηρήθηκε αυτή η ελπίδα και μέσα από τα διδάγματα και τις περιοδείες του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού αλλά και με την φλόγα των κηρυγμάτων και τον μαρτυρικό θάνατο του Ρήγα του Βελεστινλή και των συνεργατών του. Η ελπίδα και το όραμα της ελευθερίας χρειάστηκε όμως και την οργανωτικότητα της Φιλικής εταιρείας που λειτούργησε ως εργαστήρι για να ανοίξει το δρόμο προς την Επανάσταση. Η καθοριστική συμβολή της Φιλικής εταιρείας, με επικεφαλής τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και η δράση των ηρώων, του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη, του Παπαφλέσσα και του Διάκου, του Κανάρη και του Μιαούλη, του Αδρούτσου, του Μακρυγιάννη και άλλων πολλών, η προσφορά της ναυτοσύνης, και των σπουδαίων γυναικών, της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας και της Μαντώς Μαυρογένους, δεν είναι απλώς αφηγήσεις που υψώνουν την περηφάνεια του λαού μας. Είναι η ευκαιρία μας να αναζητήσουμε, πίσω από τα γεγονότα και τα πρόσωπα, αλήθειες. Ευκαιρία για αναστοχασμό.
Ποιες διαπιστώσεις θα κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές ως πολύτιμες παρακαταθήκες;
Πρώτη παρακαταθήκη, δηλαδή πολύτιμη κληρονομιά: Από τις επιμέρους κοινότητες στην εθνική ενοποίηση.
Το ’21 αποτελεί το πρώτο επιτυχημένο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στον παλαιό κόσμο της Ευρώπης κατά τον 19ο αιώνα. Για πρώτη φορά αναγνωρίζεται το ελληνικό κράτος ως ανεξάρτητο έθνος (πρωτόκολλο του Λονδίνου, Φεβρουάριος 1830). Από τότε, οι παρόμοιες αναγνωρίσεις καινούργιων εθνών-κρατών διαδέχονται η μία την άλλη: του Βελγίου το 1831, της Ιταλίας και της Γερμανίας το 1871, των υπόλοιπων βαλκανικών κρατών από το 1878 έως το 1913, της Τουρκίας το 1923.
Το ότι δόθηκε στον αγώνα ο χαρακτήρας της διεκδίκησης της εθνικής ανεξαρτησίας το διαπιστώνουμε και στα λεγόμενα του Κολοκοτρώνη ο οποίος πολύ καθαρά το διατυπώνει καθώς σταδιακά λειτούργησε η συνειδητοποίηση σε όλους τους αγωνιζόμενους Έλληνες ότι έτσι θα νομιμοποιήσουν τον Αγώνα τους στα μάτια των Μεγάλων Δυνάμεων.
Και με τα λόγια τουΚολοκοτρώνη: «Η επανάσταση, η δική μας δεν ομοιάζει με καμμιάν απόσαις γίνονται την σήμερον στην Ευρώπη. Της Ευρώπης οι επαναστάσεις εναντίον των διοικήσεών των είναι εμφύλιος πόλεμος. Ο δικός μας πόλεμος ήταν έθνος με άλλο έθνος,…»…
Μελετώντας την ιστορία, έχει ενδιαφέρον το πώς διευρύνεται η έννοια της πατρίδας και πώς περνάμε από την αντίληψη της κοινότητας στην έννοια του έθνους και στην εθνική ενοποίηση.
Ο λαός μας επιβιώνει κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας γιατί διατηρεί το προνόμιο της αυτοδιοίκησης σε κοινοτικό επίπεδο. «Των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλους γαλαξίες …». Έτσι στην αρχή του Αγώνα οι περισσότεροι θεωρούν «πατρίδα» το χωριό τους.Η ανάγκη της επιβίωσης οριοθετεί τον κύκλο των «δικών» σε συγγενείς και σε φατρίες. Το όριο της κοινότητας παρέχει ασφάλεια και σιγουριά. Σταδιακά, όμως, με τις καταστροφές και τις διώξεις, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η πατρίδα χωράει όσους μοιράζονται την ίδια μοίρα απέναντι στους Οθωμανούς.Οι σφαγές λειτουργούν ως δεσμός εθνικής ταυτότητας του ελληνικού έθνους.
Δεύτερη παρακαταθήκη: Η εθνική μας ταυτότητα.
Τι μας κράτησε γερά στη θέση μας και δεν αφομοιωθήκαμε από τους κατακτητές μας τέσσερις ολόκληρους αιώνες; Στη μακραίωνη ιστορία μας, δεν χάσαμε ποτέ την κεντρική μας ταυτότητα, το μεδούλι της ύπαρξής μας, το θεμέλιο λίθο μας. Ποια τα στοιχεία αυτής της ταυτότητας;
Πρώτο στοιχείο η γλώσσα μας, δεύτερο, η ορθόδοξη πίστη μας, και τρίτο, η επίγνωση της καταγωγής μας.
- Η γλώσσα η ελληνική. Η γλωσσική ομοιογένεια είναι το πιο ισχυρό δομικό στοιχείο κάθε έθνους. Είναι ο κύριος δεσμός του με το παρελθόν. Η γλώσσα μας, με τα θαυμαστά χαρακτηριστικά πλούτου και διάρκειας, συνέχιζε ζωντανή κατά την Τουρκοκρατία παρά τις τοπικές διαλέκτους και παρά τα δάνεια από την τουρκική ή τις γλώσσες των γειτόνων. Διατηρούσε την ισχύ της και συνέχιζε να δίνει σχήμα και μορφή στη σκέψη και στο λόγο. Στην ουσία, συνιστούσε τρόπο ύπαρξης.
- Η ορθόδοξη χριστιανική πίστη έθετε ανυπέρβλητα όρια μεταξύ των υπόδουλων και των κυρίων τους. Ήταν διακριτή η διαφορά: Οι κατακτητές ήταν μουσουλμάνοι. Οι υποτελείς ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι. Επειδή η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν θεοκρατική, χώριζε τους υπηκόους της ανάλογα με το θρήσκευμα. Η χριστιανική πίστη, λοιπόν, αποτελούσε θεμελιακό στοιχείο της ταυτότητάς μας. Δεν πρόκειται απλά για μια θρησκευτική διαφοροποίηση. Κυρίως, η πίστη συνιστά έναν άλλο τρόπο ζωής. Κι αυτό, γιατί θεμελιακό στοιχείο της ορθόδοξης πίστης είναι η Ανάσταση του Χριστού. Η πίστη δηλαδή ότι δεν έχει ο πόνος και ο θάνατος την τελευταία λέξη, αφού ο Χριστός, η όντως Ζωή, νίκησε το Θάνατο. Η βεβαιότητα ότι , μετά το σκοτάδι της αδικίας και του πόνου, έρχεται το φως της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Ο Θεός της Αγάπης και της Δικαιοσύνης στέκεται δίπλα στον αδικημένο και κατατρεγμένο λαό και ευλογεί κάθε δίκαιο αγώνα που προασπίζεται το ύψιστο αγαθό, την ελευθερία.
- Η επίγνωση της καταγωγής από ένδοξους και ελεύθερους προγόνους. Το ένδοξο παρελθόν δημιουργούσε αίσθηση υπεροχής στους υπόδουλους Έλληνες.
Με τα λόγια του Κολοκοτρώνη προς τους νέους στην ομιλία του στην Πνύκα, το 1838 :
«Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο(…) … έβλεπε ποιους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι».
Τα λόγια του φανερώνουν ότι, στα 400 χρόνια της σκλαβιάς, ο Ελληνισμός δεν ήταν ιστορικά νεκρός. Είχε επίγνωση της ιστορικής του κληρονομιάς μέσω της παιδείας που συνέχιζε να καλλιεργείται, είτε από την Εκκλησία, είτε από τους λόγιους του Ελληνικού διαφωτισμού και την οικονομική στήριξη των Ελληνικών παροικιών της διασποράς. Αυτή η επίγνωση της καταγωγής και συνέχειας συνέβαλε να δημιουργείται και να παράγεται πολιτισμός. Τέχνη, εκκλησιαστική και κοσμική, ποίηση, μουσική, ζωγραφική και αρχιτεκτονική… Και μόνο τους χορούς ή τις φορεσιές των προγόνων μας να μελετήσουμε, καταλαβαίνουμε την υψηλή αισθητική τους και τις αξίες ή τους συμβολισμούς που μετέφεραν στην καθημερινότητά τους, κρατώντας ζωντανή την ταυτότητά τους, παρά την υποτέλεια και παρά τη μεγάλη φτώχια τους.
Τρίτη παρακαταθήκη: Οι ήρωες του 21 στέκουν πάντα στο εικονοστάσι της ιστορίας μας.
Τι σημαίνει για εμάς τους Έλληνες «ήρωας»; Είναι ο ανίκητος σούπερμαν, ένας υπεράνθρωπος, που πάντα βγαίνει νικητής σε κάθε αγώνα; Όχι ο ήρωας του 21 δεν είναι πάντα ο νικητής. Μπορεί να είναι και ο ηττημένος. Είναι ο άνθρωπος που αντιστέκεται στην απόγνωση και εξεγείρεται εναντίον της σκλαβιάς. Με τις νίκες ή τα παθήματά του ο ήρωας γίνεται ζωντανό παράδειγμα για τον λαό και τους συντρόφους του.
Ήρωας όμως εν τέλει είναι αυτός που, ενώ έχει εκπαιδευτεί να επιβιώνει σε συνθήκες σκλαβιάς, όπως οι κλέφτες ή οι αρματολοί, βάζει, εν τέλει, πάνω από το προσωπικό συμφέρον και την ίδια του τη ζωή, το συμφέρον της πατρίδας κι επιλέγει το δρόμο της θυσίας. Το «ελευθερία ή θάνατος», βασικό σύνθημα των ηρώων του ‘21, γίνεται συνεχώς πράξη, καθώς οι άνθρωποι αυτοί έχουν αναλάβει να υπηρετήσουν ένα μεγάλο όραμα και έναν ιερό σκοπό. Η θυσία της ζωής τους χάριν της πατρίδας, τους εξυψώνει και τους εξαγιάζει.
Τέταρτη παρακαταθήκη: Ακόμη και τις ήττες μας τις μετασχηματίσαμε σε θετική διεργασία.
Δεν είναι πάντα νικηφόρος ο αγώνας. Είχαμε και πολλές ήττες: Η σφαγή της Χίου, της Νάουσας και της Κάσου, η μάχη του Πέτα, ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη, η καταστροφή των Ψαρών, το Μανιάκι, και βέβαια το Μεσολόγγι με τη μεγαλειώδη έξοδό του, κάποιες από αυτές. Κι όμως, οι ήττες μας αποδείχθηκαν πολύτιμες για τη συνέχεια του Αγώνα. Οι ήττες αυτές, μέσα από την τραγικότητά τους, συνέβαλαν στη διαμόρφωση της πατριωτικής συνείδησης των εξεγερμένων Ελλήνων ενισχύοντας το πείσμα και το φρόνημά τους.
Επίσης, οι καταστροφές και οι σφαγές είχαν καταλυτική επίδραση στο κίνημα του φιλελληνισμού καθώς ενίσχυσαν το κύμα συμπαράστασης στην Ευρώπη και στην Αμερική. Οι φιλέλληνες μας αγάπησαν και μας πόνεσαν ακόμη περισσότερο μέσα από τη δυστυχία μας.
Πέμπτη παρακαταθήκη: Ο αγώνας άφησε στο σώμα του έθνους μας και πολλά τραύματα
Τραύμα οι εμφύλιες διαμάχες. Τραύμα η δολοφονία του Καποδίστρια. Τραύμα και η κακή διαχείριση των δανείων που επίσης μας ταλάνισαν. Τραύματα που πίσω τους κρύβεται η δίψα για την εξουσία και την ισχύ, τραύματα που φανερώνουν μικρότητα και κοντόφθαλμη αντίληψη και όχι μόνο…
Μια πρώτη αντίδρασή μας ήταν να κρύψουμε τα τραύματά μας, να μην μιλήσουμε γι’ αυτά. Η ψυχολογική μας άμυνα και οι ανάγκες των προηγούμενων αιώνων δεν επέτρεπαν να τα ψηλαφίσουμε. Οι αφηγήσεις μας περιλάμβαναν μόνον τα ηρωικά κατορθώματα. Ήταν η ανάγκη μας για να σταθούμε στα πόδια μας ως έθνος γιατί τα δεινά δεν έλειψαν και στη συνέχεια. Ωστόσο, αν δεν τα αγγίξουμε αυτά τα τραύματα, αν δεν τα δούμε στο φως της ημέρας, με νηφαλιότητα και ειλικρίνεια, δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε . «Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί» μας λέει ο Γ. Σεφέρης. Χρειάζεται, λοιπόν, να αφηγηθούμε με τόλμη τις οδύνες μας και να κατανοήσουμε τις αποτυχίες μας. Και με τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη: «Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω ποιος είμαι. Τι δίνω, τι μου δίνουν και περισσεύει το άδικο».
Για να μην περισσεύει λοιπόν το άδικο και να μην μας καθορίζουν τα όσα άσχημα έγιναν στο παρελθόν, σε ποιες κατανοήσεις θα προχωρήσουμε για να αλλάξουμε την οπτική μας, να βγούμε από τις πολώσεις, να θεραπεύσουμε το κακό;
Τι μας φανερώνει για το σήμερα η Επανάσταση του 21; Μόνον ομονοώντας και συμφωνώντας στις στοιχειώδεις μας ανάγκες μπορούμε να συμπορευτούμε και να παλέψουμε για κοινό καλό. Η κοινή σωτηρία ας γίνει επιδίωξή μας γιατί κανείς δεν σώζεται μόνος. Η έλλειψη κοινού στόχου φέρνει διχασμούς. Ποιους στόχους θα θέσουμε σε προτεραιότητα; Ποιες αξίες ζωής θα υπηρετούν αυτοί οι στόχοι; Κι ακόμη: Ζητούμενο παραμένει η διαρκής αναζήτηση και η εξεύρεση τρόπων να συνυπάρχουμε δημιουργικά. Συνύπαρξη και συνεργασία μπορούν να κάνουν αυτόν τον πονεμένο τόπο απλόχωρο σαν μια μεγάλη αγκαλιά. Ευθύνη μας όλα τούτα…
Κλείνοντας ας ακούσουμε τον στρατηγό Μακρυγιάννη:
«Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς, και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, για να την φυλάξομεν και όλοι μαζί. Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκιάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί».
Ελληνόπυργος 24 Ιουλίου 2021
Ο συγχωριανός μας κ. Κυριάκος Δ. Γιαννούλης διορίσθηκε Επίκουρος Καθηγητής του Τμήματος Γεωπονίας Φυτικής Παραγωγής και Αγροτικού Περιβάλλοντος, της Σχολής Γεωπονικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, με γνωστικό αντικείμενο «Γεωργία με έμφαση στην καλλιέργεια Ενεργειακών, Αρωματικών και Φαρμακευτικών Φυτών».
Για την επιλογή του στη θέση του Επίκουρου Καθηγητή, ο κ Γιαννούλης πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις που απαιτούνταν, δηλαδή γεωπονικές σπουδές (Γεωπόνος) με εξειδίκευση στη γεωργία, ενώ σημαντικό μέρος των μεταπτυχιακών σπουδών και της ερευνητικής εμπειρίας του περιλαμβάνει τους τομείς της καλλιέργειας Ενεργειακών, Αρωματικών και Φαρμακευτικών Φυτών, που είναι ιδιαίτερα σημαντικοί για την ανάπτυξη της χώρας και την προστασία του περιβάλλοντος, στα πλαίσια της νέας τάσης για αειφορική γεωργία χαμηλών εισροών.
Τα θερμά μας συγχαρητήρια στον κ. Κυριάκο Γιαννούλη και κάθε επιτυχία στα νέα του καθήκοντα.
«O Ελληνόπυργος μπορεί να αποτελέσει κομμάτι μιας πολιτιστικής δραστηριότητας, με χαρακτηριστικά διαλόγου όσον αφορά την Παράδοση»
ΟΓιώργος Ανδρέου, ο γνωστός συνθέτης, στιχουργός, μουσικός ραγωγός και συγγραφέας, τιμά τη ρίζα του και την καταγωγή του από το χωριό μας, καθώς, όπως όλοι γνωρίζουμε είναι ο εγγονός του Γεωργίου και της Ασπασίας Ανδρέου. Το καλοκαίρι, στις 24 Ιουλίου, είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε στην πλατεία του χωριού, την εξαιρετική συναυλία που αφιλοκερδώς παραχώρησε και στην οποία έπαιξε πιάνο και τραγούδησε μαζί με την υπέροχη ερμηνεύτρια Κορίνα Λεγάκη. Ήταν ένα ωραίο επιστέγασμα στην εκδήλωση τιμής στον ήρωα Γ. Καραϊσκάκη που συνδιοργάνωσε η Κοινότητα Ελληνοπύργου και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ελληνοπύργου «Άγιος Αθανάσιος», με αφορμή τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Ο Γιώργος Ανδρέου ανταποκρίθηκε με χαρά στο αίτημα της εφημερίδας μας και μας παραχώρησε συνέντευξη την οποία και δημοσιεύουμε.
Βάσω Γώγου: Στο πρώτο που θα ήθελα να αναφερθούμε είναι η σχέση σου με τον Ελληνόπυργο. Ποιες αφηγήσεις ανακαλείς στη μνήμη σου από τα παιδικά σου χρόνια, αφηγήσεις του παππού Γιώργου και της γιαγιάς Ασπασίας;
Γιώργος Ανδρέου: Το πιο σημαντικό και κεντρικής αξίας για μένα ήταν ότι επισκέφτηκα το χωριό σε παιδική ηλικία δυο φορές. Την πρώτη φορά, το 1969, όπου είχαμε έρθει εγώ κι ο αδελφός μου Λευθέρης με την γιαγιά μου την Ασπασία (την μητέρα του πατέρα μου), την μητέρα μου τη Χρυσούλα, την μάνα της (και γιαγιά μου) Ελευθερία. Ήρθαμε, θυμάμαι, με το τρένο από τις Σέρρες στην Καρδίτσα. Και μετά, ένα φορτοταξί μας ανέβασε επάνω. Ο δρόμος ήταν χωματόδρομος, πολύ δύσκολος. Το σπίτι ήταν στην κατάσταση της εποχής εκείνης, με την τουαλέτα έξω στην αυλή. Είχε ξεχωριστά κάτω και πάνω όροφο και δεν υπήρχε ρεύμα. Είμασταν ακόμα με τις λάμπες, με τις τρόμπες, αυτές τις γκαζόλαμπες. Είχα όμως την ευκαιρία – εγώ που ήμουνα παιδί γεννημένο στο αστικό τοπίο, αφού οι Σέρρες ήταν μια μεγάλη αστική πόλη ακόμα και τότε, μια πόλη των 50.000 κατοίκων – να βρεθώ σ’ ένα ζωντανό αγροτικό περιβάλλον. Υπήρχαν πάρα πολλά γαϊδούρια, τα καβαλούσαμε κι εμείς, υπήρχαν μουλάρια, οι άνθρωποι εκτρέφανε χοίρους. Υπήρχαν πολλά αιγοπρόβατα. Θυμάμαι ότι κάναμε και κάποιες εκδρομές. Πήγαμε στον Αθάνατο, στις πηγές του νερού και στην περιοχή που είναι ο αρχαίος πύργος, ο Ελληνόπυργος. Μετά από δύο χρόνια, το 1971, ξαναήρθαμε στο χωριό. Είχε μόλις έρθει το ηλεκτρικό στα σπίτια. Τότε, ακόμα περισσότερο ανεβοκατεβήκαμε, πήγαμε στην Καππά, πήγαμε στο Μουζάκι, φτάσαμε στην Πύλη να δούμε το γεφύρι και ξαναπήγαμε στον Αθάνατο. Κάναμε εκδρομές γύρω-γύρω στον Άγιο Αθανάσιο. Το δυσάρεστο ήταν ότι αρχές Σεπτεμβρίου, δυστυχώς, πέθανε ο παππούς μου στο χωριό, σε ηλικία 79 ετών. Ο πατέρας μου είχε έρθει να μας παραλάβει κι είχε διανυκτερεύσει σε συγγενείς στην Καρδίτσα. Ανέβηκε ξημερώματα στο χωριό. Η γιαγιά Ασπασία έλειπε επειδή γεννούσε η θεία μου η Ηρώ. Πολύ συγκινητικό – ο παππούς μου έφυγε ανάμεσα στην οικογένεια της μάνας μου, οικογένεια προσφύγων από την Θράκη και την Πόλη, εκείνος, ένας Ηπειρώτης στην καταγωγή. Κανείς από τους μεγαλύτερους Ανδρέου, εγώ κι ο αδελφός μου μόνο. Αυτή η δύσκολη στιγμή σ’ εκείνη την ηλικία πιστεύω πως με έδεσε με το χωριό καθοριστικά. Η Ιωάννα, η αδελφή του πατέρα μου, μια δεκαετία μετά το 1971 που έφυγε ο παππούς μου, ξεκίνησε ενέργειες αποκατάστασης του παραδοσιακού μας σπιτιού. Είχε δώσει το λόγο της στον παππού μου να αποκαταστήσει και να συντηρήσει το σπίτι και να μην αφήσει να καταστραφεί – διότι εμείς έχουμε βιώσει μια αρνητική εμπειρία στον Ελληνόπυργο: Η οικογένεια της γιαγιάς μου, οι Γερμανοπουλαίοι, είχαν δωρίσει στην κοινότητα ένα πάρα πολύ ωραίο σπίτι, το οποίο οι τότε άρχοντες άφησαν να γκρεμιστεί και το οικόπεδο έχει γίνει πάρκινγκ σήμερα. Φοβούμενος ο παππούς μου να μην καταλήξει έτσι και το πατρικό σπίτι των Ανδρέου, δέσμευσε τη θεία μου να κάνει τη σπουδαία προσπάθεια της αποκατάστασης. Η Ιωάννα αγάπησε βαθιά το χωριό. Με δική της προτροπή και πρόσκληση ήρθα πολλές φορές στον Ελληνόπυργο τόσο ως φοιτητής όσο και (από τις αρχές του 2000 και μετά) με την ιδιότητα του μουσικού και μουσικοσυνθέτη. Έχω δώσει αρκετές συναυλίες στον Ελληνόπυργο: Με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Χρήστο Θηβαίο, δυο φορές με την Κορίνα Λεγάκη – την μια με τον πολύ καλό συνθέτη και φίλο Γιώργο Καζαντζή. Νιώθω συνδεδεμένος με το χωριό, με την γενικότερη κουλτούρα της ορεινής Ελλάδας που για μένα μεταφράζεται σε ό,τι συμβαίνει στον Ελληνόπυργο. Με θέλγουν η ομορφιά του χωριού, ο παραδοσιακός του χαρακτήρας, το γεγονός ότι γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια από τον Πολιτιστικό Σύλλογο για να παραμείνει ζωντανό, μνημείο αρχιτεκτονικής και πολιτισμού. Ας είμαι Μακεδόνας, γεννημένος στις Σέρρες. Μια πολύ συγκινητική ιστορία οδήγησε την οικογένεια των Ανδρέου στις Σέρρες. Ο παππούς μου Γεώργιος Ανδρέου, συμβολαιογράφος και υποθηκοφύλακας, βρεθήκανε λόγω διορισμού από την Καρδίτσα στις Σέρρες όπου η οικογένεια ρίζωσε, έκτισε σπίτι, συνδέθηκε κοινωνικά και ψυχικά. Ο πατέρας μου εκλέχθηκε δήμαρχος στις Σέρρες για τέσσερις θητείες κι έφυγε πρόσφατα από τη ζωή ως επιφανής πολίτης της πόλης των Σερρών. Συνεπώς αποτελώ μείγμα των Σερρών και του Ελληνοπύργου.
Β.Γ. Τι άλλο θυμάσαι από τους παππούδες;
Γ.Α. Ο παππούς μου ο Γιώργος έλεγε πως καταγόμαστε από την Ήπειρο. Γενικά, στον Ελληνόπυργο έχουν Ηπειρώτικη καταγωγή οι περισσότερες οικογένειες. Η οικογένεια της γιαγιάς μου, των Γερμανοπουλαίων, έχει καταγωγή από τη Βόρεια Ήπειρο. Ένας απώτερος πρόγονός μας λεγότανε Νικόλαος Αντριάς του Ανδρέα. Το Αντριάς έγινε Ανδρέου όταν «γράφτηκε» στο ελληνικό κράτος – η τότε ελληνική διοίκηση πολλούς τους κατέγραφε με το όνομα του πατρός ως επίθετο. Αντίστοιχη πρακτική είχε επικρατήσει και στην Κύπρο. Γι’ αυτό και στην μεγαλόνησο βρίσκει κανείς επίθετα Ανδρέου, Δημητρίου, Αποστόλου, Κώστα κλπ. Ένα κομμάτι της οικογένειας μου (από την πλευρά των Ανδρέου) κατέβηκε από την Ήπειρο προς την ορεινή Θεσσαλία μέσω των Αγράφων και εγκαταστάθηκε, κατ’ αρχήν, στην Αμυγδαλή, στην Βρόστιανη. Οι Ανδρέου πρώτα βρέθηκαν στη Βρόστιανη και μετά ως γαμπροί ήρθανε στη Γράλιστα, στον Ελληνόπυργο. Υπάρχει μια χαριτωμένη ιστορία: Βρισκόμουν στην Αθήνα, στο Μαρούσι, σε μια ταβέρνα και στην απόδειξη που μου έφεραν έγραφε Γεώργιος Α. Ανδρέου. Ρωτώ τον σερβιτόρο ποιος είναι ο Γεώργιος Α. Ανδρέου και μου λέει «εγώ». Του απαντώ «κι εγώ λέγομαι Γεώργιος Α. Ανδρέου». «Από που είσαι;» – ζητά να μάθει. «Από τη Γράλιστα». » Κάνεις λάθος» μου λέει. «Είσαι από τη Βρόστιανη και από εκεί πήγες στη Γράλιστα». Υπάρχει ένα… παράρτημα Ανδρέου στην Αμυγδαλή, στη Βρόστιανη, ξαδέρφων μας, μακρινών συγγενών. Τους επισκέφτηκα κάποτε και παρατήρησα πως κάποιοι απ’ αυτούς φυσιογνωμικά μοιάζανε πολύ με τα αδέρφια του πατέρα μου. Δυο μοιάζανε πάρα πολύ, σε βαθμό που θα μπορούσες να τους περάσεις για συγγενείς μας πρώτου βαθμού. Σε άλλες αφηγήσεις του ο παππούς μου μιλούσε για τις δυσκολίες της οικογένειας όταν έφυγε αναγκαστικά από τις Σέρρες, μετά την κατάληψη της από τους Βούλγαρους κατά την διάρκεια της Κατοχής. Φτώχεια, πείνα, καθημερινή αγωνία. Η οικογένεια επέστρεψε στον Ελληνόπυργο, στο παλιό σπίτι κι έδωσε τον αγώνα της επιβίωσης. Ο παππούς μου, στη διάρκεια της κατοχής, ως μορφωμένος άνθρωπος, ως δικηγόρος (σε μια εποχή που ήταν πολύ σπάνιο να είσαι σπουδαγμένος, επιστήμονας), ήταν εκπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού και είχε την ευθύνη της διαμοίρασης των τροφίμων που έριχναν τα συμμαχικά αεροπλάνα. Άνθρωπος δίκαιος και καλοπροαίρετος ο παππούς, είχε την αποδοχή όλων. Άκουσα από το στόμα του επίσης αφηγήσεις για την Εθνική Αντίσταση, τις μάχες με τους Γερμανούς, την πολιτική σύγκρουση των διαφορετικής ιδεολογίας ανταρτικών σχηματισμών που δυστυχώς προμήνυε τον επερχόμενο Εμφύλιο πόλεμο. Ο πατέρας μου παραλίγο να βρεθεί σε μια σύγκρουση μεταξύ ανταρτών και Γερμανών στον κάμπο της Καρδίτσας, με άμεσο κίνδυνο για την ζωή του. Τον έσωσε το μουλάρι του που δεν προχωρούσε. Τέλος του πολέμου, επιστροφή της οικογένειας στις Σέρρες, νέες δυσκολίες, νέες προκλήσεις. Ο παππούς μου στις γιορτές των Χριστουγέννων τραγουδούσε Ηπειρώτικα, σαν μοιρολόγια τα θυμάμαι. Κι η αρχιτεκτονική στο χωριό έχει καθαρά Ηπειρώτικα χαρακτηριστικά. Ο Ηπειρώτικος ορεινός όγκος της Ελλάδας ξεκινάει από την Ήπειρο και φτάνει ως τα χωριά της Αργιθέας κι από ‘κει στα Άγραφα. Είναι ο ίδιος ενιαίος πολιτισμός, η ίδια αντίληψη ζωής, τα ίδια ήθη και έθιμα. Τα τραγούδια έχουν το στροφικό ρυθμό των ηπειρώτικων. Δεν μοιάζουν με τα καραγκούνικα ή τα βλάχικα, που είναι μια άλλη εκδοχή της Θεσσαλικής πολιτιστικής παράδοσης, επίσης πολύ ενδιαφέρουσα.
Β.Γ. Ναι, όπως το λες, ο Ελληνόπυργος φέρει αυτά τα στοιχεία και τα μεταφέρει με πρόσωπο προς την Θεσσαλία. Ποια είναι η προσωπική σου γνώμη για τις προοπτικές που μπορεί να δοθούν στο χωριό μας;
Γ.Α. Το ενδιαφέρον με τον Ελληνόπυργο, είναι η ιστορικότητα του τόπου – η σύνδεσή του με τον Καραϊσκάκη, το γεγονός ότι το χωριό κάηκε αρκετές φορές στους αγώνες για την Εθνική ανεξαρτησία, είναι ένα μαρτυρικό χωριό. Η ευθύνη που έχω, λόγω της δυναμικής εξειδίκευσης που έχω στον τομέα του πολιτισμού, είναι να συμβάλω με τις δυνάμεις μου στην κοινωνικοποίηση, η οποία πάντοτε συμβαίνει όταν γίνονται πολιτιστικές δραστηριότητες. Ο πολιτισμός είναι ο πιο εύκολος και ο πιο αγαπητός τρόπος για να συντηρηθούν δεσμοί και σχέσεις της κοινότητας αλλά και για να διαφημιστούν οι τόποι. Πιστεύω πως ο Ελληνόπυργος μπορεί να παίξει προοπτικά έναν τέτοιο ρόλο – να γίνει, δηλαδή, ένα χωριό, μια κοινότητα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, «μπουτίκ». Ένας τόπος προσεγμένος αρχιτεκτονικά, με εποχική, αναπόφευκτα, κατοίκηση σε μεγάλο βαθμό, που όμως θα φιλοξενεί εκθέσεις ζωγραφικής, συνέδρια, συναντήσεις με πολιτιστικές θεματικές και, βέβαια, πολιτιστικές δράσεις – και δεν εννοώ μόνο μουσικές, αλλά και χορευτικές, θεατρικές, εικαστικές. Όλα αυτά είναι στόχοι που μπορούν, σιγά-σιγά, να οριοθετηθούν και να προγραμματιστούν. Η τάση της Ευρώπης, στην οποία ανήκουμε και υπερηφανευόμαστε, είναι η αποκέντρωση των πολιτιστικών δρωμένων, οι δράσεις να μην συμβαίνουν στα μεγάλα αστικά κέντρα, να συμβαίνουν στις μικρότερες πόλεις και κοινότητες, σε μέρη με υψηλό φυσικό κάλος, σε τόπους με ιστορία και ζώσα παράδοση. Εδώ ο Ελληνόπυργος έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα: Μπορεί να αποτελέσει κομμάτι μιας δραστηριότητας πολιτιστικής, με χαρακτηριστικά διαλόγου όσον αφορά την Παράδοση. Γιατί, στην Ελλάδα, αυτό είναι ένα θέμα το οποίο έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί, δυστυχώς, για λόγους που έχουν να κάνουν με την ιστορία μας, με τις δύσκολες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της διαδρομής του Ελληνισμού στον χρόνο. Δεν φερθήκαμε με την πρέπουσα σοβαρότητα στα ζητήματα της Παράδοσης, της αρχιτεκτονικής μας κληρονομιάς και, γενικά, σε ό,τι ονομάζουμε Λαϊκό πολιτισμό. Ενώ διατηρούμε θεωρητικά σεβασμό για όλα αυτά, στην πράξη δεν έχουμε ασχοληθεί όσο πρέπει. Υπάρχουν τόποι και περιοχές, όπου μπορεί κανείς να μελετήσει στοιχεία και μνήμες του πολιτισμού αυτού, αρχιτεκτονικές, κοινωνικές, πολιτιστικές γενικότερα. Πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες ανάδειξης τους.
Β.Γ. Όπως έγινε και με την Αστυπάλαια. Είναι γνωστή η δραστηριοποίησή σου εκεί. Θέλεις να μας μιλήσεις για το παράδειγμα της Αστυπάλαιας;
Γ.Α. Από το 2000 μέχρι το 2020, υπήρξα άμισθος, εθελοντής, καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ πολιτισμού στην Αστυπάλαια. Η Αστυπάλαια είναι ένας τόπος αντίστοιχος με τον Ελληνόπυργο. Μπορεί να ανήκει σε μια άλλη αισθητική αρχιτεκτονικής, αφού είναι ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί, ωστόσο επειδή δεν συμμετείχε στην εύκολη τουριστική ανάπτυξη – λόγω απόστασης, λόγω δύσκολων δρομολογίων με τα καράβια κ.λπ., διατήρησε την αρχιτεκτονική της κληρονομιά, το κάστρο της, τα παραδοσιακά σπίτια της χωρίς μεγάλες φθορές και αλλοιώσεις. Αυτός, τελικά, είναι ο πλούτος της. Κατάφερε να διατηρήσει τον παραδοσιακό της χαρακτήρα και τώρα το εισπράττει. Το νησί, με τις προσπάθειες τις δικές μας στον Πολιτισμό και με μια πολύ καλή ομάδα, του δημάρχου και κάποιων αξιόλογων δημοτικών συμβούλων, κατάφερε να ωριμάσει έργα υποδομής σοβαρά και να οδηγηθεί σε μια πολύ ενδιαφέρουσα και θετική εξέλιξη, με σεβασμό προς στα στοιχεία της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και της παράδοσης του τόπου και της γεωγραφικής περιοχής. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της Αστυπάλαιας, που το βλέπω και στον Ελληνόπυργο, είναι ότι οι κεντρικές δομές του τόπου παραμένουν στα χέρια των ντόπιων. Δεν έχουν γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από κάποιους που έρχονται εποχικά, ανοίγουν για δυο-τρεις μήνες ένα εστιατόριο, ένα κατάστημα, ένα ξενοδοχείο και φεύγουν όταν τελειώνει η καλοκαιρινή περίοδος. Αυτοί συνήθως δεν αγαπούν τον τόπο, δεν συνδέονται μαζί του. Το δίδαγμα από την Αστυπάλαια, για μένα, είναι πως έχει σημασία η προσωπική καθημερινή επαφή με τους μόνιμους κατοίκους. Πρέπει να τους πείσεις ότι αυτό που κάνεις το εννοείς, ότι σοβαρολογείς, ότι δεν δρας για να εκμεταλλευτείς επιφανειακά, για δικό σου όφελος όσα οργανώνεις, ότι η δουλειά σου είναι πνευματικής τάξης. Όταν αυτό γίνει αντιληπτό από τους κατοίκους, όταν, δηλαδή, καταλάβουν και πεισθούν ότι ισχύει η θετική σου πρόθεση, γίνονται οι καλύτεροι σου σύμμαχοι. Βέβαια, για να το πετύχω αυτό, αρνήθηκα κατηγορηματικά να αποκτήσω οποιαδήποτε περιουσία στο νησί. Θα μπορούσα να έχω επενδύσει σε μια αγορά κατοικίας, οικοπέδου κλπ. Δεν μπήκα σ’ αυτή τη διαδικασία, επειδή ήθελα το μήνυμα που θα έδινα να αφορά τις κοινωνικές και πολιτιστικές δράσεις που επιδίωκα, όχι το μήνυμα ότι πήγα εκεί «για να κάνω περιουσία». Και αυτό το εκτίμησαν πολύ οι Αστυπαλίτες. Τώρα θέλουν να με κάνουν συμπολίτη τους, να μου παραχωρήσουν και κάποια έκταση στο νησί. Εν πάση περιπτώσει, σημασία έχει ότι, όταν σε μια κοινωνία, η οποία έχει στοιχεία και χαρακτηριστικά λαϊκού πολιτισμού, όταν έχει μνήμες και όταν έχει και μνημεία που δεν έχουν καταστραφεί, πρέπει νομίζω να γίνεται προσπάθεια – το λέω και για τον Ελληνόπυργο – να πειστούν οι άνθρωποι να απαλείψουν τις μικρές παραβάσεις και παραβιάσεις ως προς το χαρακτήρα του παραδοσιακού. Κάποια παντζούρια, κάποια κάγκελα… Δεν είναι τίποτε φοβερό, μπορεί να πετύχει, αν γίνει με αγάπη και φιλοτιμία, χωρίς περιττές εντάσεις και προστριβές, ώστε η εικόνα του Ελληνόπυργου να είναι όσο πιο πιστή ως παραδοσιακού χωριού.
Β.Γ. Έχεις δίκιο, σταδιακά και όχι απότομα συντελούνται οι αλλαγές. Χρειάζεται να αντιμετωπίζονται με πολύ σεβασμό οι αντιλήψεις των ανθρώπων, αλλά να δίνεται και η καινούργια πληροφορία και η γνώση που ανοίγει την οπτική στην άλλη ποιότητα και αισθητική που φέρει η παράδοση και ο λαϊκός πολιτισμός.
Γ.Α. Συμφωνώ. Είναι ο τόπος όλων μας ο κοινός, κανείς δεν δικαιούται να επιλέγει παρεμβάσεις άκομψες, επιθετικές. Πρέπει συναινετικά να πεισθούμε ότι η επιλογή μας, η επιλογή που θα σώσει το χωριό, που θα το κρατήσει ζωντανό και δεν θα ερημωθεί, είναι ακριβώς η διατήρηση και επέκταση του παραδοσιακού του χαρακτήρα. Αν εξετάσει κανείς κάποιους εμβληματικούς οικισμούς στην Ελλάδα – τι είναι αυτό που συντηρεί αυτή τη στιγμή, το Μέτσοβο, το Νυμφαίο, τα Ζαγοροχώρια… Είναι η συνέπεια ως προς τον παραδοσιακό χαρακτήρα, την αρχιτεκτονική, τον τρόπο που είναι διαρθρωμένος ο δημόσιος χώρος όλων αυτών των υπέροχων τόπων κι έτσι γίνονται πόλοι τουριστικής έλξης και αποκτούν πολύ μεγάλη επισκεψιμότητα. Ο Ελληνόπυργος δεν είναι πια ένα χωριό με «άμεση», χρηστική αγροτική οικονομία, ένα χωριό με πολλούς μόνιμους κατοίκους. Είναι ένα χωριό που κυρίως σηματοδοτείται από τον πολιτισμό, την εποχική κατοίκηση, τον τουρισμό. Σε αυτή την κατεύθυνση ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού – ο πρόεδρος του Παύλος Σιούφας (με τον οποίο με συνδέει φιλία πολλών χρόνων) και τα μέλη του – έχει κάνει πολύ σημαντικό έργο. Πιστεύω πως ένας τόπος, για να μπορέσει να επιβιώσει, θα πρέπει να βελτιώνει συνεχώς τις υποδομές του. Το γεγονός ότι υπάρχει οδική αρτηρία που συνδέει το χωριό με την λίμνη Πλαστήρα, συγχρόνως η γειτνίαση του τόσο με το Μουζάκι και την Πύλη των Αγράφων όσο με την Καρδίτσα και τα Τρίκαλα, η ύπαρξη επίσης λαογραφικού μουσείου, ιατρείου, ειδικού χώρου για εικαστικές εκθέσεις και παρουσιάσεις – όλα αυτά αποτελούν συγκριτικά πλεονεκτήματα του Ελληνόπυργου. Μπορεί ακόμα να διαμορφωθεί ένα καλοκαιρινό αμφιθέατρο στις παρυφές του χωριού, με χωρητικότητα χιλίων θεατών, το οποίο θα μπορεί να φιλοξενεί συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις με επαγγελματικές προδιαγραφές, συμβάλλοντας στην πολιτιστική ανάπτυξη όχι μόνο του Ελληνόπυργου αλλά όλης της περιοχής. Και να πιεστεί μετά η Περιφέρεια, αφού θα υπάρχουν οι υποδομές, να προτρέψει τα αντίστοιχα ΔΗΠΕΘΕ στις περιοδείες τους να συμπεριλαμβάνουν τον Ελληνόπυργο, να διοργανώσει πολιτιστικές συναντήσεις, ακόμα και κάποια θεματικά συνέδρια. Το χωριό έχει στρατηγική θέση που μπορεί να το βοηθήσει να μείνει ζωντανό και να αποτελέσει σημαντικό πόλο λαϊκού και αστικού πολιτισμού. Να γίνει σύμβολο και υπόδειγμα, ζωντανή μνήμη του ορεινού Ελληνικού Λαϊκού Πολιτισμού.
Β.Γ. Και μια τελευταία ερώτηση. Με ποιο τρόπο έχει επηρεάσει η «ρίζα» σου τη μουσική που δημιουργείς; Γιατί, προφανώς, το θέμα της καταγωγής και της ταυτότητας που αυτή διαμορφώνει έχει περάσει και στη δουλειά σου. Άλλωστε και οι σπουδές σου είχαν αυτή την κατεύθυνση. Δύση και Ανατολή και η σύνθεσή τους.
Γ.Α. Οι Σέρρες, η γενέθλια πόλη μου, αλλά και όλος ο νομός, διατηρούν ισχυρή λαϊκή παράδοση. Πρώτον – είναι ένας τόπος όπου συνυπάρχουν ντόπιοι και πρόσφυγες (Πόντιοι, Μικρασιάτες, Κωνσταντινοπολίτες, Θρακιώτες). Δεύτερον – επιβιώνουν και ασκούνται μια σειρά από παραδοσιακά έθιμα. Σπουδαιότερο από όλα είναι τα Αναστενάρια, με τις πυροβασίες στη γιορτή του Αγίου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης – συγκλονιστική θρησκευτική τελετή και θέαμα που προκαλεί δέος. Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν επίσης οι τελετές που οριοθετούν διάφορες εποχές του χρόνου, οι καρναβαλικές γιορτές, τα λαϊκά αγωνίσματα (πάλη, αλογοδρομίες). Κι οι παραδοσιακές μουσικές που συνοδεύουν όλα αυτά τα λαϊκά δρώμενα είναι έξοχες, με ποικιλία οργάνων και χορών. Αλλά και στον Ελληνόπυργο συντηρείται η χορευτική και μουσική παράδοση (κεντρικά ηπειρώτικη), το κλαρίνο κι οι στροφικοί χοροί. Η ηπειρώτικη (πεντατονική) ηχώ της μουσικής μου από τον Ελληνόπυργο κατάγεται, τα υπόλοιπα στοιχεία (μικρασιάτικα, κωνσταντινοπολίτικα, θρακιώτικα) από τις Σέρρες. Είμαι έτσι κι αλλιώς καλλιτεχνικό παιδί δυο «οικογενειών». Από τη μια μεριά η ακαδημαϊκή προσέγγιση, το ωδείο, η Κλασική μουσική, οι ανώτερες σπουδές πιάνου και θεωρητικών μουσικής. Από την άλλη μεριά η Παράδοση. Στην μουσική μου, στις συνθέσεις μου, είτε είναι τραγούδια, είτε είναι ορχηστρικές μουσικές, αυτή η διπλή καταγωγή είναι συνεχώς παρούσα. Στον άνθρωπο της μουσικής το ταυτοτικό ζήτημα είναι κεντρικό, δεν αρκεί η ακαδημαϊκή οπτική. Είναι απαραίτητο και το βίωμα. Λέγεται πως δημιουργός γίνεσαι με τις μνήμες των παιδικών και πρώιμων εφηβικών σου χρόνων. Εγώ πρόλαβα να έρθω στο χωριό, στα παιδικά μου χρόνια, με το αυτί μου ορθάνοιχτο. Στις παιδικές μου μνήμες από το χωριό επιβιώνουν συγκινητικά κάποιες γιαγιάδες που τραγουδούσαν, είτε μουσικούς παραδοσιακούς σκοπούς, είτε μιλούσαν μεταξύ τους με ιδιόλεκτο τραγουδιστικό τρόπο, με παροιμίες και σκώμματα – τρόπος που σβήνει σιγά-σιγά και λείπει από την καθημερινότητά μας, να μιλάς με παραβολές, κεντρικό χαρακτηριστικό του Ελληνικού Λαϊκού Πολιτισμού. Κι από τον τρόπο αυτό πηγάζουν οι Παραλογές, τα Μοιρολόγια – όλο το Δημοτικό μας τραγούδι.
Β.Γ. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να συνεχίσεις να έρχεσαι και να συμβάλλεις με τον μοναδικό τρόπο σου στην διοργάνωση δημιουργικών δράσεων.
Γ.Α. Η διαθεσιμότητα μου παραμένει σταθερή – κι η διάθεση μου εξίσου. Το ξέρουν αυτό και ο Παύλος και τα παιδιά του Συλλόγου, ότι είμαι πάντα στη διάθεσή τους. Θέλω να τονιστεί, ότι όλες μου οι συναυλίες στο χωριό είναι εθελοντικές και χωρίς χρηματική αμοιβή – είναι μνημόσυνο και χρέος στους προγόνους μου που έζησαν στον Ελληνόπυργο.
Β.Γ. Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για την προσφορά σου και για τη χαρά της επικοινωνίας και της ανταλλαγής μέσω αυτής της συνομιλίας.
Γ.Α. Η χαρά είναι δική μου.
Με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Καρδίτσας, μετά από εισήγηση του Δημάρχου κ. Βασίλη Τσιάκου μετονομάσθηκε σε πλατεία “Δημητρίου Σιούφα” η πρώην πλατεία Ακαδημίας της πόλης.
Με την απόφασή του αυτή ο Δήμος Καρδίτσας αποδίδει τη δέουσα τιμή στον εξέχοντα πολιτικό της Καρδίτσας αείμνηστο Δημήτρη Σιούφα, για την τεράστα προσφορά στον τόπο του από όλες τις υψηλές θέσεις που υπηρέτησε είτε ως βουλευτής, είτε ως υπουργός, είτε ως πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων.
Κυκλοφόρησε το τεύχος Νο 201 της εφημερίδας «ΕΛΛΗΝΟΠΥΡΓΟΣ» για τους μήνες Απρίλιο, Μάιο, Ιούνιο 2021.
Για να διαβάσετε την εφημερίδα κάντε κλικ εδώ: https://ellinopirgos.wordpress.com/wp-content/uploads/2021/07/201.pdf
Ο αείμνηστος πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Δημήτρης Σιούφας κατά τη μακρά πολιτική του διαδρομή είχε μια πολύ μεγάλη συλλογή από δώρα και ενθυμήματα.
Τα δώρα και ενθυμήματα αυτά τα διέθεσε ,εν ζωή , σε τρεις αποδέκτες: Τη Βουλή των Ελλήνων , την πόλη της Καρδίτσας και τη γενέτειρά του τον Ελληνόπυργο.
Στην κοινότητα Ελληνοπύργου προσέφερε εκατόν τριάντα τρία (133) αντικείμενα καθώς και τα πέντε βιβλία τα οποία είχε συγγράψει.
Τα αντικείμενα αυτά έχουν καταγραφεί, φωτογραφηθεί και έχουν τοποθετηθεί σε ειδικές προθήκες σε αίθουσα του κοινοτικού καταστήματος.
Παράλληλα ο Δημήτρης Σιούφας προσέφερε και τριακόσια τριάντα επτά (337) βιβλία για τον εμπλουτισμό της βιβλιοθήκης του χωριού.
Πέρα από τα πολύτιμα ενθυμήματα, εκείνο που πρέπει ο κάθε Γραλιστινός να δει και να διαβάσει με προσοχή, είναι τα πέντε βιβλία τα οποία συνέγραψε μέσα από τα οποία μπορούμε να αντλήσουμε διδάγματα ζωής και να σκιαγραφήσουμε την προσωπικότητα του Δημήτρη Σιούφα, ενός αφοσιωμένου στο καθήκον ανθρώπου.
| ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΛΛΗΝΟΠΥΡΓΙΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ 2018 | ||
| Κεφάλαιο την 1η Ιανουαρίου 2018 | 2177,14 | |
| Μήνας | Έσοδα | Έξοδα |
| ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ | 1310,00 | 885,71 |
| ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ | 50,00 | 0 |
| ΜΑΡΤΙΟΣ | 230,00 | 372,00 |
| ΑΠΡΙΛΙΟΣ | 180,00 | 264,37 |
| ΜΑΙΟΣ | 290,00 | 15,00 |
| ΙΟΥΝΙΟΣ | 85,00 | 0 |
| ΙΟΥΛΙΟΣ | 230,00 | 613,85 |
| ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ | 255,00 | 0 |
| ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ | 10,00 | 0 |
| ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ | 110,00 | 597,51 |
| ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ | 20,00 | 0 |
| ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ | 350,00 | 0 |
| ΣΥΝΟΛΟ | 3120,00 | 2748,44 |
| 3120+2177,14=5297,14-2748,44=2548,70 | ||
| Κεφάλαιο την 1η Ιανουαρίου 2019 | 2548,70 |
Ελληνόπυργος 